ملک‌الشعرا بهار » مستزادها » ای مردم ایران‌!

در وقت عمل کند و دگر هیچ ندانید

از بس که جفنگید از بس که جبانید

گفتن بلدید اماکردن نتوانید

هنگام فداکاری در زیر عبایید

از بس که فضولید، از بس که جهولید

از بس چو خروس سحری هرزه درایید

ور این کره رادانش و آداب بگیرد

براین تن بیعار، هرگز نکندکار

کی راست شود چوب اگرتاب بگیرد

عالم همه پر کید و دغل گشته به ما چه

آقا به شما چه‌، مولا به شما چه‌!

ور بین دوکس رد و بدل گشته به ما چه

ما را نبود صنعتی از شهری و بومی

جز کبر و مناعت‌، جز ناز و افاده

فریاد ازین مسکنت و ذلت و شومی

گوییم که بهرام درآویخت به خاقان

آن یک چه بر این کرد، این یک چه ازآن دید

گر بس بود این فخر به ما، وای بر ایران

ور توسن شاپور، جهان بود به من چه

شاپور چنان بود، برکلب حسن چه

جانا، تو چه هستی‌؟ اگر آن بود، به من چه

در خاک وطن خصم‌، همآورد ندارد

هم جمع ندارد، هم فرد ندارد

جز دیدهٔ گریان و رخ زرد ندارد

ای هموطنان کینه وی تاکی وتا چند

کوعرق‌نژادی ، کوآن‌عصبیت

این مزرعه خشکید، خری تاکی وتا چند

چون‌جان‌به‌لب‌آیدهمه‌ازجان‌شده‌سیرند

یکباره بشویند اوراق خرافات

اوراق بشویند و بمانند و نمیرند

در ملک نگهداری و در ملک ستانی

کز سطوت جمشید وز قدرت بهمن

دارند بسی بر ورق دهر نشانی