گنجور

 
 
 
جشنوارهٔ رزم‌آوا: نقالی و روایتگری شاهنامه

با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب شعری: دوبیتی
منبع اولیه: ویکی‌درج
تعداد ابیات: ۲
خلاصه

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از غم و درد دل خود سخن می‌گوید. او از دوست و یاری که در کنار او نیست، و از بی‌مهری و ناکامی در عشق شکایت می‌کند. در واقع، شاعر از عدم حضور یار و تاثیری که این غیبت بر او دارد، گله‌مند است و احساس تنهایی و شکست را بیان می‌کند.

برگردان به زبان ساده

# ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی

ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی

هوش مصنوعی: چرا تو در کنارم نیستی در حالی که من در کنارت نیستم و عدم حضور تو برایم دردناک است؟

# ته که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم

نمک پاش دل ریشم چرایی

هوش مصنوعی: تو که نمی‌توانی به زخم دل من دارویی بمالی، چرا بر آن زخمی که بر دلم هست، نمک می‌پاشی؟
رونوشت متن رونوشت نشانی نمای مشابه کتابهای چاپی (فقط رایانه)
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
مشق شعر
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
مشق شعر
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
مشق شعر
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
مشق شعر
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
مشق شعر
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
مشق شعر
ترانه‌ها
حاشیه‌ها

تا به حال ۵ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...

مریم در ‫۱۲ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۶ بهمن ۱۳۹۱، ساعت ۲۰:۳۸ نوشته:

مصرع اول بیت دوم:ته که مرهم نه ای زخم دلم را(یا داغ دلم را یا ریش دلم را)زیرا داغ ریش یک مضاف ومضاف الیه غیرمتجانس است ووزن شعر راهم بهم میریزد.

reply flag link

 
آروین طهماسبی در ‫۴ سال و ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۹، ساعت ۱۲:۰۰ نوشته:

مصرع دوم بیت اول می شود
ته که مرهم نه ای زخم دلم را
زیرا که داغ ریشم وزن شعر را به هم میزند و اتباطی به مصرع دوم ندارد

reply flag link

 
افسانه چراغی در ‫۴ سال و ۱ ماه قبل، دوشنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۹، ساعت ۲۳:۳۲ نوشته:

داغ نشان و علامتی است که با فلز گداخته روی بدن چهارپایان نقش می‌بندد. داغ به هیچ وجه پاک شدنی و التیام یافتنی نیست که با مرهم گذاشتن، بتوان آن را از بین برد.
اما ریش به معنی جراحت و زخم است که با مرهم گذاشتن التیام می‌یابد. پس داغ ریش به هیچ وجه ترکیب درستی نیست. ضمنا شاعر کلمه ریش را به یک معنی، دو بار در بیت تکرار نمی‌کند. پس مصرع سوم به این شکل درست است:
تو که مرهم نه‌ای زخم دلم را

reply flag link

 
احمدرضا در ‫۴ سال قبل، سه‌شنبه ۱۹ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۰۹:۰۱ نوشته:

بیت سوم ظاهر به شکل زیر هم انشا شده و وزن و معنا را بهبود می بخشد.
ته که مرهم ن ای ریش دلم را
نمک پاش دل ریشم چرایی

reply flag link

 
محسن.ق در ‫۱ سال و ۹ ماه قبل، دوشنبه ۵ تیر ۱۴۰۲، ساعت ۱۷:۵۰ نوشته:

درود

آوردن "ریشم" در مصرع سوم، موسیقیِ جاری در مصرع‌های دیگر را ادامه داده و شاعر با آوردن این واژه جریان را قطع نکرده است. علاوه بر این، انگار همراهان عزیز نخستین معنایی را که از "ریش" دریافت می‌شود به کلی فراموش کرده‌اند! ریش، به موهای صورت یک مرد نیز می‌گویند! و البته که شاعر ما مرد است و به احتمال بسیار زیاد، ریش بلندی نیز داشته است. پس می‌توان دو ریش در یک بیت را، جناس تام دانست. ریشِ نخست، موی صورت و ریش دیگر، زخم دل. ضمن این‌که می‌شود بین ریش و دل مراعات نظیر فرض کرد.

اما هرچه اندیشیدم، معنای مقبولی، دست‌کم برای خودم، درباره‌ی ترکیب "داغ ریش" پیدا نکردم. به اشک‌های چکیده‌ای که از چشم‌ها بر صورت و ریش سُر می‌خورند فکر کردم، اما راضی‌کننده نبود! گفتم شاید شاعر به سبب وجود حیا و ایرادات شرعی، جای خالی بوسه را داغِ ریش تعبیر کرده است. یا ممکن است خودِ ریش را نوعی داغ دانسته، چنان که بسیاری از مردان در عزای عزیزان ریش خویش را کوتاه نمی‌کنند. لازم به یادآوری‌ست که عزا گرفتن فقط برای مرگ نیست.

نکته‌ی پایانی که باید عرض کنم این است که شاعر، خود اهل شعر و ادب است و به نظر نمی‌رسد به نکاتی که ما از آن آگاهیم، آگاه نباشد!

reply flag link

 

برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.