هوش مصنوعی: این شعر به ستایش خداوندی می‌پردازد که از شب‌های تاریکی، روزی روشن و زیبا خلق می‌کند. خداوندی که به شکلی معجزه‌آسا، تصویر آفتاب را بر آینه‌ای می‌نویسد. شاعر از درد و غم خود را بیان می‌کند که از دلش شعله‌ور است و اشک حسرت از چشمانش می‌ریزد.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به ستایش خداوندی می‌پردازد که از شب‌های تاریکی، روزی روشن و زیبا خلق می‌کند. خداوندی که به شکلی معجزه‌آسا، تصویر آفتاب را بر آینه‌ای می‌نویسد. شاعر از درد و غم خود را بیان می‌کند که از دلش شعله‌ور است و اشک حسرت از چشمانش می‌ریزد.
هوش مصنوعی: به خدایی که از تاریکی شب، روشنی روز را به وجود می‌آورد.
هوش مصنوعی: بدون قلم، بر روی سطح آینه‌ای که رنگش شبیه رنگ صورت آفتاب است، نگاه می‌کند.
هوش مصنوعی: از غم تو، انوری، آتش دل به اشک حسرت از چشمانم می‌ریزد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
هر که او تخم کاهلی کارد
کاهلی کافریش بار آرد
چون منی را فلک بیازارد
خردش بی خرد نینگارد
هر زمانی چو ریگ تشنه ترم
گرچه بر من چو ابر غم بارد
چون بیفسایدم چو مار غمی
[...]
ای که از بهر خدمت در تو
بست دولت میان و کام گذارد
پیش از آن کم زمانه آش کند
فضل کن سیدی فرست آن آرد
هر که از دیدن تو خرم نیست
[...]
خسروا ، چون تو آسمان نارد
خدمت و زمانه بگزارد
باد را هیبت تو بر بندد
کوه را حملهٔ تو بردارد
پای تو فروش محمدت سپرد
[...]
ای جهانی پر از مکارم تو
انوری در جهان ترا دارد
چون قوی‌دل بود به رحمت تو
هر زمان زحمتت همی آرد
چکند گرچه نیست بر تو عزیز
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.