گنجور

 
ابوالحسن فراهانی

ای با مهرت سرشته آب و گل من

صد شکر که بردی دل غم حاصل من

تا در سر زلف تو ندیدم دل را

حقا که بجای خود نیامد دل من

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode