گل در چمن از رشک تو آرام ندارد

جز لخت دل خون شده در جام ندارد

با غنچهٔ گل شور شکرخند لبت نیست

مژگان ترا دیدهٔ بادام ندارد

لطف تو دهد لذت شیرینی جانم

[...]

چون برقع مشکین ز رخ آل گشاید

از پلک و مژه دیده پر و بال گشاید

در فکر خموشی پر پرواز خیال است

اندیشه ام از بستن لب بال گشاید

از نقش قدم چون کمر جلوه ببندی

[...]

کردی چو کباب ستم عشوه گری چند

یابی نمک گریهٔ خونین جگری چند

در راه تمنای تو بی پا و سری چند

از دیده برون ریخته لخت جگری چند

بشکن قفس سینه و بر باد ده ای آه

[...]

آه از لب چون شکر خوبان سمرقند

کش نیشکر قامتشان راست ثمرقند

از لطف مزاجی که تو داری، نپسندی

از شیرهٔ جان ریخته باشند اگر قند

نبود نمک چشم تو با دیدهٔ بادام

[...]

در باغ چو گل برخ جانان نظر افکند

فریاد که روز سیهم در بدر افکند

بزدود ز لوح دل ما نقش دویی را

بیرنگی او آمد و رنگ دگر افکند

آن سر مگو را که به عشقش شده تفسیر

[...]

تا غنچهٔ دل بلبل گل پیرهنی شد

هر قطرهٔ خون در تن زارم چمنی شد

ای جان جهان کشتهٔ الماس ستم را

هر رگ به تن از درد تو تار کفنی شد

از شور جنون هیچ کس آگاه نمی بود

گر سلسله جنبان دلم آه نمی بود

ای ضعف نمانده است مرا قوت ناله

ای وای چه می کردم اگر آه نمی بود

می داشت اگر کوکب اقبال بلندی

[...]

تا چند رود دل پی کاری که ندارد

تا کی بود آوارهٔ یاری که ندارد

لعل لب او سوخت چسان خرمن جان را

چون آتش یاقوت شراری که ندارد

دریای غم عشق مربی گهرم راست

[...]

بی ذکر تو نیکو نبود پیشهٔ دیگر

بی فکر تو باطل بود اندیشهٔ دیگر

صهبای مجازم ندهد نشئه که باشد

کیفیت مستان تو از شیشهٔ دیگر

کی قطع نظر از تو توانم که دواندست

[...]

بی جلوهٔ روی تو نظر بسته نکوتر

راه نگاه دیدهٔ تر بسته نکوتر

ناداری ما به بود از بخل توانگر

دست تهی از کیسهٔ سربسته نکوتر

افتد به جهان شور ز شیرینی حرفت

[...]

در دامن دل اشک ز مژگان تر انداز

این مشت شرر باز به جیب جگر انداز

آنجا که کشد معرفتش تیغ چو خورشید

چون ماه گر از اهل کمالی سپر انداز

از خویش بهر سو که روی دار امانست

[...]

فریاد چقدرها خورد افسوس بر امروز

آن کس که نه دندان فشرد بر جگر امروز

از یاد بناگوش تو در باغ بهشتم

دارد نفسم فیض هوای سحر امروز

فریاد که از آتش عشق تو نمانده است

[...]

مستان پی گلگشت چمن می رسد امروز

نازش به گل و سرو و سمن می رسد امروز

دور است که لب تشنهٔ خون دل خلق است

آن طفل که دستش به دهن می رسد امروز

بر غنچهٔ گل در چمن از بسکه خموشی

[...]

تا یاد ترا کرده دلم راهبر خویش

پر در پر عنقا بپریدم ز بپریدم ز بر خویش

تا بام قفس قوت پرواز ندارم

شرمنده ام از کوتهی بال و پر خویش

پیوند سرین را به میان تو چو بیند

[...]

از یاد که گردید دلت مسکن آتش

کز سینه جهد آه تو چون جستن آتش

اندیشهٔ رخسار تو در سینهٔ عشاق

برقی است که خود را زده بر خرمن آتش

در محفل می تا رخ رخشان ترا دید

[...]

هر سبزه سراپای زبانست در این باغ

هر شبنمی از دیده ورانست در این باغ

تا چشم گشوده است بود بیخود حیرت

نرگس که ز صاحب نظرانست در این باغ

سرسبزی گلها نه ز باران بهاریست

[...]

در کسب هوا کوش که آزاد کند مشک

بو را چو دمی همنفس باد کند مشک

دل را به شمیمی ز غم آزاد کند مشک

هر عقدهٔ دل را گره باد کند مشک

پوشیده نماند به جهان جوهر معنی

[...]

لعل لب او راست ز رنگین سخنی رنگ

چندانکه ازو یافت عقیق یمنی رنگ

گردید کبود از اثر بوسه لب یار

باشد گل شفتالوی او یاسمنی رنگ

شامی که بناگوش تو از پرده برآید

[...]

از سوز دلم دیدهٔ مهجور شود خشک

هر قطرهٔ خون در تن رنجور شود خشک

ای مغبچهٔ مگشا سر خم محتسب آمد

این چشمه مباد از نظر شور شود خشک

هر سر که در او زمزمهٔ عشق نباشد

[...]

گل کی نهد از ناز قدم بر سر بلبل

باشد به چمن سایهٔ گل افسر بلبل

دریاب در این باغ بهار دم عیسی

غافل مشو از نالهٔ جان پرور بلبل

جز بادهٔ بویت نشود دفع خمارم

[...]