بی سرو قدت خاک نشینند چمن‌ها

شد پنبهٔ داغ جگر لاله سمن‌ها

کارم به حریف دو زبان کاش فتادی

چون غنچه سراپای زبانند دهن‌ها

بارید چو از ابر عطایش نم رحمت

[...]

داغ تو بود لاله صفت زیب تن ما

چون غنچه بود زخم تو جزو بدن ما

دور از گل رخسار تو مانند شکوفه

از پنبهٔ داغ است به تن پیرهن ما

ما بلبل پر سوختهٔ گلشن عشقیم

[...]

گل با سر بازار بسنجد چو چمن را

بازر به ترازو ننهد خاک وطن را

بر سرو، نسیم سحری برگ گل افشاند

بنگر به گلستان دم طاووس چمن را

ای هم نفسان سیر چمن فرع دماغ است

[...]

لایق نبود کینهٔ چرخ اهل صفا را

معذور توان داشتن این بی سر و پا را

دولت نتوان یافتن از پهلوی خست

هرگز نکند کس به مگس صید هما را

صیقل زده تردستی ابرش ز بس امروز

[...]

از عکس تو شد گرم طپش تا دل دریا

گوهر شده تبخال لب ساحل دریا

اشکم چو نهد قطره زنان روی سوی بحر

پنهان شود از شرم گهر در گل دریا

هر ذره ام آیینهٔ معشوق نمایی است

[...]

ترسم که خراشد تن نازک بدنم را

از نکهت گل جامه مکن سیم تنم را

چون موج که برهم خورد از وی کف دریا

در خاک درد دل ز طپیدن کفنم را

در خاک مرا ز آتش دل گشت بدن آب

شد هممچو حبابم کفن از پهلوی تن آب

از هر گل این باغ شمیم جگر آید

گویا که ز ابر مژه ام خورده چمن آب

چون غنچه بهر قطرهٔ اشکم گل زخمی است

[...]

وارستگی از خویش ترا رهبر فیض است

دلبستگی تست که قفل در فیض است

مانند نسیم سحری در ره شوقش

پرواز دل از سینه به بال و پر فیض است

از جوش صفا طعنه زن طور تجلی است

[...]

سرتاسر آفاق به فرمان خط اوست

دور فلک از حلقه بگوشان خط اوست

در شیشه پری کرد نهان جوش صفایش

رخ آینهٔ جلوهٔ پنهان خط اوست

دل را که به زنجیر کشد سبزهٔ لعلش

[...]

هر غنچه به گلشن دل مأیوس بهار است

هر برگ که بینی کف افسوس بهار است

باد سحری بسکه بر او برگ گل افشاند

هر سرو به بستان دم طاووس بهار است

بگشا رخ و بر باده مده عرض چمن را

[...]

کوکب به فلک زآتش پنهان که جسته است؟

این مشت شرر از دل سوزان که جسته است؟

از دل نشنیدیم بجز رایحهٔ درد

این قطرهٔ خون از سر مژگان که جسته است؟

تا دامن محشر ز تک و تاز نماند

[...]

چسبیده به هم گرچه لب از شهد نکاتت

دل خون شده بی گفت و شنود از حرکاتت

عمر ابدی در گروه کشتن نفس است

این کشته تواند شدن اکسیر حیاتت

ز آب در دندان تو هنگام تبسم

[...]

دور از تو درونم همه باغ از گل داغ است

یاد تو نسیمی که سراسر رو باغ است

رفتی و گل از هجر تو افسرده چراغ است

هر لالهٔ خونین جگر از درد تو داغ است

جز در ره رفتن زخودش پی نتوان برد

[...]

آشوب جهان فتنهٔ ایام همین است

شوخی که زدل می برد آرام همین است

مستانه خرامان شده آن شاخ گل امروز

ای سرو زحق نگذری اندام همین است

نگرفت کسی کام زوصل تو بهرحال

[...]

کام دو جهان در قدم زاری دل‌هاست

هر کار که شد ساخته از یاری دل‌هاست

بی جلوهٔ دیدار تو بر صفحهٔ امکان

هر مد نگاهی خط بیزاری دل‌هاست

از خویش رهایی مطلب بی‌مدد عشق

[...]

آن را که غباری به رخ از تربت طوس است

در دیده اش اکلیل شهان، تاج خروس است

دنیا که به چشم تو بود زال کهن سال

در دیدهٔ بالغ نظران تازه عروس است

هر غنچه که دیدم بهم آورده لب شوق

[...]

آن نور که هر ذره ازو در لمعان است

در پردهٔ پیدایی او گشته نهان است

در دیدهٔ بالغ نظران پرتو خورشید

بر خاک ره افتادهٔ آن سرو روان است

تا ترک نگاه تو دگر قصد که دارد

[...]

ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است

یا مطلع برجستهٔ بسیار بلند است

در ظرف خیال تو محال است درآید

پست است ترا دانش و اسرار بلند است

بگرفت دل از تربیت جسم که خانه

[...]

هر شعلهٔ آهی که ز بیمار تو خیزد

گردیست که از گرمی رفتار تو خیزد

صد یوسف خوبی است متاع سر دستش

بویی که ز پیراهن گلزار تو خیزد

هر اشک جگرسوز من از روزن چشمم

[...]

هر گه پی بیداد غمت چنگ برآورد

یاقوت صفت خون زدل سنگ برآورد

صد رنگ هوس را زمحبتکدهٔ دل

یک رنگی عشق تو به نیرنگ برآورد

صد شکر ز نیروی قوی بازوی عجزم

[...]