چرا چون خواندمت پاسخ ندادی

دلم بیهوده بر آتش نهادی

مگر چون من بدان در سخت شادی

که چون گنجش به خاک اندر نهادی

به حق آنکه او بود ابر رادی

بجای برق، خنده‌ش بود و شادی

گشاده دست شادی بند رادی

گرفته باز رادی کبگ شادی

نه مرغی و نه تیری و نه بادی

درین باغ از شبستان چون فتادی

به گوراب از کدامین تخم زادی

تن سیمین بدادی یا ندادی

به گفتاری زبان را برگشادی

وگرچه مر مرا دشمان دادی

بس است این داغ کم بر دل نهادی

بس است این چشمه کز چشمم گشادی

توی بخت مراهمتهای رادی

توی جان مرا همتای شادی

چرا درد دگر بر من نهادی

بلا را راه در جانم بدادی

همی بارد ز ابرش قطر رادی

همه روید ز خاکش تخم شادی

چون لحن ماه بر کوهان گشادی

زبانش ماه بر کوهان نهادی

به پایان بر چو این ره برگشادی

تمامش کن چو بنیادش نهادی

چو بنیادی بدین خوبی نهادی

تمامش کن که مردی اوستادی

به هر نوبت که می‌ بر لب نهادی

زمین را پیش صورت بوسه دادی

طرب کن چون در دولت گشادی

مخور غم چون به روز نیک زادی

مرادی را که دل بر وی نهادی

به دست آوردی و از دست دادی

بهاری را که در بر وی گشادی

ربودی گل به دل خارش نهادی

مرا خود کاشکی مادر نزادی

و گر زادی به خورد سگ بدادی

در آن مجلس که او لب برگشادی

نبودی تن که حالی جان ندادی