سمن بر ویس جوشان و خروشان

دو چشمه خونش از دو چشم گریان

دریده ماه پیکر جامه بر بر

فگنده لاله گون واشامه از سر

همی گفت ای مرا چون جان گرامی

دلم را کام و کامم را تمامی

توی بخت مراهمتهای رادی

توی جان مرا همتای شادی

مدر بر بخت من یکباره پرده

مکن جان مرا در مهر برده

درخت خرمی را شاخ مشکن

مه اومید را در چاه مفگن

اگر من با تو لختی ناز کردم

و یا بر تو زمانی رشک بردم

مخوان از رشک من چندین فسانه

مکن با من جدایی را بهانه

چو شش ماه از جدایی درد خوردم

چه باشد گر زمانی باز کردم

نباشد هیچ هجری بی نهیبی

چنان چون هیچ گشقی بی عتیبی

کرا از عشق باشد در دل آتش

عناب دوست باشد در دلش خوش

عتاب دوستان در وصل و هجران

بماند تا بماند مهر ایشان

فسونتر باد هر روسی نهیبم

که هم تیمار من گشت این عتیبم

اگر سنگی ز گردون اندر آید

همانا عاشقان را بر سر آید

پشیمانم چرا کردم عتیبی

کزو بفزود جانم را نهیبی

گمان بردم که کردم بر تو نازی

شد آن ناز مرا بر تو نیازی

اگر تیزی نمودم از در ناز

نگر تا من ترا چون جویمی باز

مزور جلدیی با تو بر اندم

و زان جلدی چنین خیره بماندم

اگر بودم به ناز اندر گنهگار

شدم با تو به برف اندر گرفتار

چو بودم روز شادی با تو انباز

شدم در روز سختی با تو دمساز

چو از گجرت بسی تیمار خوردم

به بازی باز از تو بر نگردم

کنون دست از عنانت بر نگیرم

همی نالم به زاری تا بمیرم

و گر بپذیتی از من پوزش من

نیفزایی به تندی سوزش من

شوم تا مرگ پیش تو پرستار

برم فرمانت چون فرمان دادار

و گر چونین نورزم مهربانی

بریدن هر گهی از من توانی

همه وقتی توان جستن جدایی

و لیکن جسن نتوان آشنایی

درخت آسان بود از بن بریدن

بریده باز نتوان روینیدن

تو خود دانی که با تو بد نکردم

کنون بی حجت از تو برنگردم