معجز معجزی پدید آمد

چون فرورید قوم او پسری

بی‌نهادی پلید و پر هوسی

بی‌زمانی دراز و بی‌خبری

هم ازو بود و از کفایت او

[...]

ترک یوسف کنی زبی نظری

همدم گرگ باشی اینت خری‌!

جهد کن کز اثیر درگذری

به سلامت مگر تو جان ببری

چون ز هستیّ خویش درگذری

هر چه هستیست زیر پی سپری

چون تو با هیمه بر سقر گذری

عجب ار بگذری و جان ببری

به دلیلی عقل ره نبری

خیره چون دیگران مکن تو خری

کرد روزی عمر به رهگذری

سوی جوقی ز کودکان نظری

نیست نز دانشی و نز هنری

جز تو سوی توام وکیل دری

عجز و بیچارگی و ضعف خری

نخری سستی و خری و تری

صورتی همچو سرو غاتفری

نظم او چون بنفشهٔ طبری

کخ کخ اندر فقر چیست خری

چک چک اندر چراغ چیست تری

ایمنه غافل از چنان دُرّی

دهر نادیده آن چنان حُرّی

جز از او کس نبود در بشری

در طلب گریه خند خنده گری

تیغ شاهان فرس پر خطری

بود کمتر ز دِرّه عمری

علم داری عمل نه، دان که خری

بارِ گوهر بریّ و کاه خوری

مرد باشی به گاه بیع و شری

از ثریّا نیوفتی به ثری

تو ز دل غافلی و بی خبری

دگرست آن دل و تو خود دگری

گفت روزی همی به رهگذری

سوی نامحرمی زدم نظری

آن نگاری که سوی او نگری

او دل از تو برد تو درد بری

آب شورست آز و تو سفری

تشنگی بیش هرچه بیش خَوری