تا کی ای شاعر سخن پرداز

می کنی وصف دلبران طراز

دفتری پر کنی ز موهومات

که منم شاعر سخن پرداز

ذم ممدوح گه کنی ز غرض

[...]

خرد پیر گفته بود که من

نکنم در سیاق شعر سخن

زانکه همسنگ سنگ خاره شود

گر برآید چو سنگ در عدن

سنگ خارا اگر شدی کمیاب

[...]

ای خزیده درین سرای کهن

وی دمیده چو گل درون چمن

نکته ای گویمت که گر شنوی

شادمانی بجان و زنده بتن

آدمی را چو هفت مهر بدل

[...]

در دلم جز هوای اقدس نیست

و اندران باغ جای هر خس نیست

غیر را ره در این سرا نبود

خانه از او است از دگر کس نیست

قله قاف جای سیمرغ است

[...]

وزرا پاسبان پادشهند

وزرا خسروان بی کلهند

وزرا در سپهر دولت و ملک

تیر و کیوان و آفتاب و مهند

صدر دیوان ستون ایوانند

[...]

ولیلة طال سهادی بها

فزارنی ابلیس عندالرقاد

فقال لی هل لک فی شمعة

کیسة تطرد عنک السهاد

قلت نعم قال و فی قحبة

[...]

بت و ابلیس اتی، بحیلة منتدبة

فقال ما قولک فی، حشیشة منتخبة

فقلت لا قال و لا، خمرة کرم مذهبة

فقلت لا قال و لا، اغید بالبدر اشتبه

فقلت لا قال و لا، ملیحة مطیعة

[...]

آفرین باد بر سروش الملک

که از او عاطل است هوش الملک

گر بدینسان حساب پردازد

سوی گردون رود خروش الملک

نه بتنها منم درین خلوت

[...]

گوهر خاوری است این دیوان

که بود رشک گوهر عمان

نامه ای در ضیا چو مهر منیر

چامه ای در صفا چوآب روان

اثر کلک دانش است که یافت

[...]

سخت باشد خزان سرو و سمن

خاصه در چشم بلبلان چمن

ای دریغا که شام تیره ما

بغم و غصه بود آبستن

نوجوان میرزا حسین خان آنک

[...]

دست شوی ای طبیب ازین بیمار

محتضر را به حال خود بگذار

منشین در کنار بیماری

که سلامت ازو گرفته کنار

سود ندهد دوا و معجونت

[...]

ای بتاراج عقل و دین چالاک

وی بتعذیب جان و دل بی باک

مایه جور و فتنه و بیداد

آفت عقل و دانش و ادراک

جگر نیستی ز هجرت خون

[...]

گر به امر خدایگان جلال

به زبان آمده است خامه لال

نه عجب کز دم مسیحائی

جان در آید بآهنین تمثال

ای جناب اجل افخم راد

[...]

ای که دایم کدیور قلمم

تخم مهرت به مزرع دل کاشت

در حضور تو خامه ام شرحی

غم دل را درین صحیفه نگاشت

پختم از بهر خویش ماحضری

[...]

تا محمد علی شه قاجار

صاحب تاج گشت و غاصب تخت

سیل کین کند از عمارت داد

پایه استوار و ریشه سخت

نه سرا ماند در جهان نه وثاق

[...]

شیخ عبدالغفور تبریزی

نه مسلمان نه قوم زردشت است

هستش انگشتری بسوی قفا

که در آن حلقه هر دم انگشت است

بسکه از بخت خویش مایوسم

جاودان اندرین سرای سپنج

روز تا شب بسان نرادان

با غم دل همی زنم شش و پنج

استخوانیست پیکرم بی گوشت

[...]

تا که سردار اسعد اندر ری

زد علم چون بر آسمان مریخ

نعره توپ و بانگ صاعقه زد

بر رخ ظلم سیلی توبیخ

دهن جور دوخت با مسمار

[...]

چونکه براخیه خر میر آخور

عشوه هایش همه دروغی شد

ماست را کیسه کرد و کلک قضا

بهر تاریخ گفت «دوغی شد»

تو مپندار شه مظفر مرد

شاه با عدل و داد کی میرد

عالمی را گرفته بود به عدل

رفت تا عالم دیگر گیرد