ابجد و هوز چه فاش است و پدید

بر همه طفلان و معنی بس بعید

آن یکی جودش گدا آرد پدید

و آن دگر بخشد گدایان را مزید

آن عرابی از بیابان بعید

بر در دار الخلافه چون رسید

بهر نان شخصی سوی نانبا دوید

داد جان چون حسن نانبا را بدید

ور در آن حوض آب شورست و پلید

هر یکی لوله همان آرد پدید

چون خلیفه دید و احوالش شنید

آن سبو را پر ز زر کرد و مزید

کین سبو پر زر به دست او دهید

چونک واگردد سوی دجله‌ش برید

چون به کشتی در نشست و دجله دید

سجده می‌کرد از حیا و می‌خمید

آن عرب را بی‌نوایی می‌کشید

تا بدان درگاه و آن دولت رسید

چون شکوفه ریخت میوه شد پدید

چونک آن کم شد، شد این اندر مزید

هرکه تنها نادرا این ره برید

هم به عون همت پیران رسید

شیر بی‌دُم و سَر و اِشکم کی دید

این‌چنین شیری خدا خود نافرید

امر شاورهم پیمبر را رسید

گرچه رایی نیست رایش را ندید

قوَتم بگسست چون اینجا رسید

چون توانم کرد این سِر را پدید

پس بگوید آفتاب ای نارشید

چونک من غارب شوم آید پدید

از حق ان الظن لا یغنی رسید

مرکب ظن بر فلکها کی دوید

این سخن پایان ندارد خیز زید

بر براق ناطقه بر بند قید

که ز ضدها ضدها آمد پدید

در سویدا روشنایی آفرید

یک سر مو از تو نتواند برید

چون قلم بر تو چنان خطی کشید

گر نه فرزندی بلیسی ای عنید

پس به تو میراث آن سگ چون رسید