ای خیالت در دل من هر سحور

می‌خرامد همچو مه یک پاره نور

نقش خوبت در میان جان ما

آتش و شور افکند وانگه چه شور

آتشی کردی و گویی صبر کن

[...]

مرد زرگر را بخوان زان شهر دور

با زر و خلعت بده او را غرور

آنگَهَم از خْوَد بِران تا شهرِ دور

تا دَر اندازَم دَریشان شَرّ و شور

بشنو از اخبار آن صدر الصدور

لا صلوة تم الا بالحضور

گفته ایشان نیست ما را بی تو نور

بی عصاکش چون بود احوال کور

تا درین سکری از آن سکری تو دور

تا ازین مستی از آن جامی نفور

رگ رگست این آب شیرین و آب شور

در خلایق می‌رود تا نفخ صور

چون به خرگوش آمد این ساغر بدور

بانگ زد خرگوش کاخر چند جور

چه زیانستش از آن نقش نفور

چونک جانش غرق شد در بحر نور

پس به ضد نور دانستی تو نور

ضد ضد را می‌نماید در صدور

شیر اندر آتش و در خشم و شور

دید کان خرگوش می‌آید ز دور

تا جهان گه صابرست و گه شکور

بوستان گه حله پوشد گاه عور

تو بزن یا ربنا آب طهور

تا شود این نار عالم جمله نور

غیر آواز عزیزان در صدور

که بود از عکس دمشان نفخ صور

ور دهندش مهلت اندر قعر گور

لابد آن پیدا شود یوم النشور

وان دگر را بعد ایام و شهور

وان دگر را بعد مرگ از قعر گور

زانک ایشان ز آبهای تلخ و شور

دایما پر علت‌اند و نیم‌کور

خاص و عامه از سلیمان تا بمور

زنده گشته چون جهان از نفخ صور

صد هزاران ساله راه از جاده دور

بردشان و کردشان ادبیر و عور

چون شکافم آسمان را در ظهور

چون بگویم هل تری فیها فطور