چون زند شهوت درین وادی دهل

چیست عقل تو فجل ابن الفجل

گریه و خنده غم و شادی دل

هر یکی را معدنی دان مستقل

گر بدانی سر ما را ای مضل

می‌رهانیمان ز رنج ای کوردل

راه ده آلودگان را العجل

در فرات عفو و عین مغتسل

انگبین گر پای کم آرد ز خل

آید آن اسکنجبین اندر خلل

شد دهانشان تلخ ازین شرم و خجل

که قرین شد نام اعظم با اقل

یا پی تعلیم می‌کرد آن حیل

یا برای حکمتی دور از وجل

در نبی فرمود کاین قرآن ز دل

هادی بعضی و بعضی را مضل

چون چنین رشکیستت ای جان و دل

پس دهان بر بند و گفتن را بهل

قهقهه زد آن جهود سنگ‌دل

از سر افسوس و طنز و غش و غل

خود تو دانی که آفتابی در حمل

تا چه گوید با نبات و با دقل

آن یکی گل دید نقشین دو وحل

وآن دگر گل دید پر علم و عمل

که ز نبض آگه شوی بر حال دل

که رگ دستست با دل متصل

فقر آن محمود تست ای بیم‌دل

کم شنو زین مادر طبع مضل

قبله کردم من همه عمر از حول

آن خیالاتی که گم شد در اجل

چون ز یک سرمه‌ست ناظر را کحل

از چه آمد راست‌بینی و حول

ضد و ندش نیست در ذات و عمل

زان بپوشیدند هستیها حلل

نه حراره یادش آید نه غزل

نه ده انگشتش بجنبد در عمل

هین خمش کن تا بگوید شاه قل

بلبلی مفروش با این جنس گل

ای ضیاء الحق حسام دین و دل

کی توان اندود خورشید‌ی به گل