روبها این دم حیلت را بهل

وقف کن دل بر خداوندان دل

گر رهاند پای خود از دست گل

گل بماند خشک و او شد مستقل

گفت داودش خمش کن رو بهل

این مسلمان را ز گاوت کن بحل

چون طبیبان را نگه دارید دل

خود ببینید و شوید ازخود خجل

تو چه دانی سر چیزی تا تو کل

یا به زلفی یا به رخ آری مثل

چون غلط شد چشم موسی در مثل

چون کند موشی فضولی مدخل

در چه کاری گفت می‌کوبم دهل

گفت کو بانگ دهل ای بوسبل

پارسی گوییم هین تازی بهل

هندوی آن ترک باش ای آب و گل

مشک خود روپوش بود و موج فضل

می‌رسید از امر او از بحر اصل

چونک قدرت رفت کاسد شد عمل

هین که تا سرمایه نستاند اجل

دست کی جنبد به ایثار و عمل

تا نبیند داده را جانش بدل

عاقل اول بیند آخر را بدل

اندر آخر بیند از دانش مقل

در دو صد من شهد یک اوقیه خل

چون در افکندی و در وی گشت حل

همچو گل پیشش برویید آن ز گل

چون خیالی که بر آرد سر ز دل

از بلا بگریختی با صد حیل

ابلهی آوردت اینجا یا اجل

دست چون دف و شکم همچون دهل

طبل عشق آب می‌کوبم چو گل

آنچ نی را کرد شیرین جان و دل

و آنچ خاکی یافت ازو نقش چگل

شد قیامت عید و بی‌دینان دهل

ما چو اهل عید خندان همچو گل

وقت واگشت حدیبیه بذل

دولت انا فتحنا زد دهل

زان همی‌خندم که با زنجیر و غل

می‌کشمتان سوی سروستان و گل