هر آن شمعی که ایزد برفروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد

ز عشق اندر دلش آتش فروزد

بر آتش عقل و صبرش را بسوزد

سزد گر دل بر آن مردم بسوزد

که عشق اندر دلش آتش فروزد

چو آتش بند افسون را بسوزد

دگر ره شمع مردی برفروزد

مگر سنگین دلش بر من بسوزد

چراغ مهربانی بر فروزد

خرد را در دو دیده او بدوزد

دگر باره دلم بر وی بسوزد

گر آهی بر زنم ابرت بسوزد

جهان همواره ز آتش برفروزد

اگر صد سال گبر آتش فروزد

سرانجامش همان آتش بسوزد

چون باد بدو درنگرد دلش بسوزد

با کینهٔ دیرینه ازو کینه نتوزد

گاهی بکشد مشعله گاهی بفروزد

گاهی بدرد پیرهن و گاه بدوزد

ابر از آن گریه نعمت اندوزد

برق از آن خنده آتش افروزد

زر به آتش دهی خبث سوزد

زر صافی ترا بیفروزد

رای شرع آنکه نفس را سوزد

رای عقل آنکه شعله افروزد

شمع رخ چون ز شرم بفروزد

آهوان را کرشمه آموزد

عادلی عیسی از وی آموزد

عدل او چشم ظلم را دوزد

عدل وقتی که شمع افروزد

گرگ را گوسفندی آموزد

تیغ هم نام او چو کین توزد

کین گذاری ز تیغش آموزد

روزگار ار درد و گر دوزد

از دل شاه عادل آموزد

مرد دین را شریعت آموزد

شمع در پیش شمس نفروزد

جان قرآن همی بیفروزد

تا ازو نکته‌ای درآموزد

هرآن شمعی که ایزد بر فروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد