نه گَشت‌ِ زَمانه بِفَرسایَدَش

نه آن رَنج وُ تیمار بِگزایَدَش

همی گنج بی‌رنج بگزایدش

چراگاه مازندران بایدش

همی در دل اندیشه بفزایدش

همی تاج و تخت آرزو آیدش

بلاغت چو با خط گرد آیدش

براندیشه معنی بیفزایدش

گر افزون ازان دوست بستایدش

بلندی و کژی بیفزایدش

روا باشد ار چند بستایدش

هم اندر ستایش بیفزایدش

کند در نهان هرچه رأی آیدش

رسد بی زمان هرکجا شایدش

به مردان همی دل نیاسایدش

بجز با زنان هیچ خوش نایدش

همان هفته بُرّد که جان آیدش

بسنبد به گوهر بیارایدش

نه گشت زمانه بفرسایدش

نه این رنج و تیمار بگزایدش

که هرچش دهی بیشتر بایدش

دمی سیری از خواسته نایدش

ز روی زمین تیز بربایدش

به چنگال کوهی چو کاه آیدش

همی گرز کوش آرزو آیدش

همی خشت زهر آبگون بایدش

هم اندر زمان کُشتن آرایدش

چو آزرده شد زود بگزایدش

ازین‌سان به گیتی درنگ آیدش

که آرامگه گور تنک آیدش

اگر راه ظلمات می‌بایدش

سر زلف من راه بنمایدش

دیده که نور ازلی بایدش

سر به خیالات فرو نایدش

منصب دامادی من بایدش

ترک ادب بین که چه فرمایدش

اهل دنیا را چو دیوار آیدش

لقمهای چرب و شیرین بایدش

هر که دعوی کرد معنی بایدش

تا در معنی بکل بگشایدش