چو کوره کنده را آماده دیدی

در آنجا گور کن خود وا کشیدی

یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی

پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح

وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی

صد بار فلک پیرهن خویش قبا کرد

[...]

گناه از مردم چشمم چه دیدی؟

که خاک راه بر چشمم گزیدی

تبسم از لب غنچه چکیدی

گل از گلبن شکفته بر دمیدی

عیان شد زان سیاهی پس سفیدی

چو صبحی بعد شام نا امیدی

ز کشتن سایه زانسان می رمیدی

که در آیینۀ جوشن خزیدی

نه دیده پیکر آن نحس دیدی

نه گوش آواز شست او شنیدی

به هرکس تیر جادویش رسیدی

شدی مار و به زخم اندر خزیدی

مخور غم ز آنچه دیدی و شنیدی

طلسمی بود جادویی که دیدی

دلش گفتا چرا در خون طپیدی

نخواهد بود حرفی کان شنیدی

کسی کو تا در قصرش رسیدی

چو برگ باد از دم پریدی

نسیم ناز از هر جا وزیدی

کرشمه رست او عشوه دمیدی

یا من هو اقرب بی من حبل وریدی

فی حبک فارقت قریبی و بعیدی

کندم دل از اغیار و بدادم به تو ای یار

زان روی که قفل دل ما را تو کلیدی

من سافر لاید له زاد بلاغ

[...]

به هر قفلی که انگشتش رسیدی

شدی آن قفل را پیدا کلیدی

سرتاسر آفاق، حزین گردیدی

وز دیدهٔ دید، دیدنی ها دیدی

اکنون خود را به کوی آزادان کش

تا چند اسیر بیمی و امّیدی

فیض سحری به من دمیدی

صبحم ز شب سیه بریدی

بسا محفل بسا مجلس که دیدی

بسا کز جام عشرت می کشیدی

گفتی: ز رخم چرا نظر پوشیدی؟!

هنگام سخن زبان بخود دزدیدی!

پندار که کردم نگهی، رنجیدی!

انگار که گفتم سخنی، نشنیدی!

دارد شب نومیدی ما صبح امیدی

باد سحری میدهد از غیب نویدی

غازی ز پی دشمن و ما را برخ دوست

هر لحظه نگاهی و در آن اجر شهیدی

از لطف بنالیم و ز بیداد ننالیم

[...]

به جز نیکی و احسان ها چه دیدی

که چون دیوانگان از او رمیدی؟