چو سیتا بر هلاک خود برآشفت

تسلّی را به گوشش ترجتا گفت

همانا اندرجت گرفیل زور است

چو در خورشید حیران موش کور است

بر آن کس ذره خود کی دست یابد

که دستش پنجۀ خورشید تابد

مخور غم ز آنچه دیدی و شنیدی

طلسمی بود جادویی که دیدی

وگرنه رام و لچمن را به میدان

کم از زالی بود صد پور دستان

شود رام از هزاران بند آزاد

به صد افسون نماند در قفس باد

اگر چه مار جادو بی شمار است

عصای موس وی سر کوب مار است

نیابد عنکبوت از ما قدم رام

به نازش پای پیلان کی شود رام ؟

اگر صرصر بر اندازد جهان را

نیارد کشت شمع آسمان را

نباشد رام را از دشمنان باک

شود خود کشته زهر از بوی تریاک

تو ای نامهربان بر خود مشو زار

مکش خود را پی ناکشته دلدار

پری زان دیو زن گردید ممنون

که بر افعی گزیده خواند افسون

کزین مژده دهانت پر شکر باد

به مرگم زندگانی می دهی یاد

تو ای عیسی نفس دادی مرا جان

هزاران جان شیرین بر تو قربان

دلش گفتا که دلبر ناقتیل است

حیات تو حیاتش را دلیل است

ترا از زندگانی هست مایه

بدین بی جان زید بی شخص سایه

وگر روحش تویی، او هست قالب

بحمدالله کشد روز تو هم شب

چنین بهر نجات از غرق هر بار

زدی دست سبب در هر خس و خار

ز عشق آمد ندا کین رمز دریاب

نمیرد عاشق از کشتن چو سیماب

شنید از هاتف عشق این بشارت

به آب دیده نو کرده طهارت

همه تن شد جبین سجده شکر

ارم کرده زمین سجده شکر