چو خورشید از حصار لاجوردی

علم زد بر سر دیوار زردی

یکی چون ترشی آن غوره خوردی

چو غوره زان ترشرویی نکردی

بر آخر بسته دارد ره‌نوردی

کز او در تک نیابد باد گردی

گرفته سنگهای لاجوردی

ز کسوت‌های گل سرخی و زردی

نشد ممکن که در هیچ آب‌خوردی

بیابیم از پی شبدیز گردی

به نطع کینه‌بر چون پی فشردی

در افکن پیل و شه رخ زن که بردی

به آب زندگانی دست کردی

نهان شد لاجرم کز وی نخوردی

سخن می‌رفتشان در هر نوردی

چنانک آید ز هر گرمی و سردی

غمش می‌خور که خونش هم تو خوردی

عزیزش کن که خوارش هم تو کردی

دگر روزی که خوان لاجوردی

گرفتی از تنور صبح زردی

چه افتاد؟ ای سپهر لاجوردی

که امشب چون دگر شب‌ها نگردی

بدو گفت ای پری‌پیکر چه مردی؟

پری گر نیستی اینجا چه گردی؟

زمین از آفرینش هست گردی

وز او این ربع مسکون آبخوردی

با هر که به حکم هم نبردی

بندی کمر هزار مردی

می‌ساخت چو اژدها نبردی

زخمی و دمی، دمی و مردی

گر خود به مثَل چو شمع مردی

پهلو به سوی زمین نبردی

شبگیر که چرخ لاجوردی

آراست کبودیی به زردی

لیلی گفتی و سنگ خَوردی

در خوردن سنگ رقص کردی

سوگند نگر چه راست خوردی!

پیوند نگر چه راست کردی!

کان وعده که پی در او فشردی

عمرم شد و هم به سر نبردی