درونم را به نور خود برافروز

زبانم را ثنا‌ی خود درآموز

فلک بر‌پای‌دار و انجم‌افروز

خرد را بی‌میانجی حکمت‌آموز

چو روی افروختی چشمم برافروز

چو نعمت دادی‌ام شکرم در آموز

چو عیسی روح را درسی درآموز

چو موسی عشق را شمعی برافروز

جهانگیر آفتاب عالم افروز

به‌هر بقعه قِران ساز و قرین سوز

به حشوی چندم آتش برمیفروز

که من خود چون چراغم خویشتن سوز

چو شد دوران سنجابی و شق‌دوز

سمور شب نهفت از قاقم روز

وز آن جا تا در دیر پری‌سوز

پریدند آن پری‌رویان به یک روز

شکست افتاد بر خصم جهان‌سوز

به فرخ، فالِ خسرو گشت پیروز

هر آوازی که هست از ساز و از سوز

درین گنبد که می‌بینی به یک روز

خیال از ناجوان‌مردی همه روز

به عشوه می‌فزاید بر دلم سوز

ز عیب نیک مردم دیده بر دوز

هنر دیدن ز چشم بد میآموز

در آن جان گر ز من بودی یکی سوز

به گیسو رُفتمی راهش شب و روز

مرا بگذار تا گریم بدین روز

تو مادر مرده را شیون میآموز

در آن حلقه که بود آن ماهِ دل‌سوز

چو مار حلقه می‌پیچید تا روز

شبی و صد دریغ و ناله تا روز

دلی و صد هزاران حسرت و سوز

جگرپالوده‌ای را دل برافروز

ز کارافتاده‌ را کاری درآموز

منم یاری که بر یادت شب و روز

جهان سوزم به فریاد جهان‌سوز

به دیگر نوع غم‌گین گشت و دل‌سوز

که عاقل بود و می‌ترسید از آن روز

شبی دم‌سرد چون دل‌های بی‌سوز

برات آورده از شب‌های بی‌روز