چو گنج گاو را کردی نواسنج

برافشاندی زمین هم گاو و هم گنج

کنون عمری است کاین مرغ سخن‌سنج

به شکر نعمت ما می‌برد رنج

هر آن شخصی که او را هست ازو رنج

به زیر خاک باد ار خود بود گنج

چو گنجی بود گنجش کیمیاسنج

به بازی زلف او چون مار بر گنج

ولیک این اسب را دارید بی‌رنج

که هست این اسب را قیمت بسی گنج

ز دیبا و غلام و گوهر و گنج

دبیران را قلم در خط شد از رنج

چنین در دفتر آورد آن سخن‌سنج

که برد از اوستادی در سخن رنج

مرنج ای شاه نازک‌دل بدین رنج

که گنج است آن صنم در خاک به گنج

گَهی راحت کند قسمت گَهی رنج

گَهی افلاس پیش آرد گَهی گنج

چو آید رنج باشد‌، چون شود رنج

تهی‌دستی شرف دارد بدین گنج

همانا کان پری روی فسون سنج

در آن ویرانه زان پیچید چون گنج

چو بر گفت این سخن پیر سخن‌سنج

دل خسرو حصاری شد بر این گنج

بیا تا در جواهر خانه و گنج

ببینیم آنچه از خاطر برد رنج

زمین اصلیم در بردن رنج

که از یک جو پدید آرم بسی گنج

بدان نامه که بردی سالها رنج

چه دادت دست مزد از گوهر و گنج

مقبل که برد چنان برد رنج

دولت که دهد چنان دهد گنج

هم فارغم از کشیدن رنج

هم ایمنم از بریدن گنج

پیشینه عیارِ مرگ می‌سنج

تا مرگ رسد نباشدت رنج

در شوشهٔ تربتش به صد رنج

پیچید چنانکه مار بر گنج

تو دهی بی‌میانجی آنرا گنج

که نداند ستاره هفت از پنج