بنگر صفای جام و می لعل فام را

کز باده فرق می نتوان کرد، جام را

نازم به بزم دُردکشان کز فروغ جام

از هم تفاوتی نبود، صبح و شام را

در طی راه عشق چو خامند، پختگان

[...]

عید است و کرده دلبر من دست و پا خضاب

خوش رنگ تازه ریخته از بهر دل بر آب

دارد برای بردن دل، شیوه ها به چشم

ریزد بر آب رنگ و بَرَد دل ز شیخ و شاب

تنها نه من ز نرگس مستش شدم ز دست

[...]

ای پایه ی جلال تو آن سوتر از جهات

برتر بود مقام تو زادراک ممکنات

جایی رسیده ای ز جلالت که آمده

در عالم تصور ذاتت، عقول، مات

فرخ سلیل حجت حق، عسکری تویی

[...]

اول صبح دوم، آخر دوران شب است

هله عید آمد و روزی خوش و وقتی عجب است

هر که را می نگری سرخوش صهبای سرور

هر کجا می گذری بزم نشاط و طرب است

آید از هر شجری صوت انا الله در گوش

[...]

بی رخ و زلف تو دل را روز و شب آرام نیست

با کسی این طایر وحشی به جز تو رام نیست

ناصحم گوید: دهد بر باد، نام نیک، عشق

می نداند عاشقان را قید ننگ و نام نیست

عقدهٔ زلف دو تا را برگشا، از پای دل

[...]

بی تو نباشد عجب، گر زدل آرام رفت

می رود آرام دل، چون که دل آرام رفت

از رخ و زلف تو بود، گر زدل آرام رفت

بی رخ و زلفت زدل طاقت و آرام رفت

سعی نمودم بسی، در طلب تو ولی

[...]

تا زتاب می گل رویت شکفت

ترک گل بلبل زسودای تو گفت

از پی آویزه ی گوش تو دل

با مژه بس دانهٔ یاقوت سُفت

آن موحد شد که با جاروب لا

[...]

تهی زخویشم و سرشار آن چنان از دوست

که گر زپوست برآیم هر آن چه بینی اوست

زمن مپرس بد و نیک وضع عالم را

که هرچه در نظر آید مرا تمام نکوست

نکو است هرچه درآید مرا به پیش نظر

[...]

جان ناقابل قربان تو نیست

ورنه دل بستگیم هیچ به جان جان تو نیست

شاهد حال بود وضع پریشان که مرا

بستگی جز به زلف پریشان تو نیست

چون شوم محرم کویت بکَنم جامه زتن

[...]

چون در چمن چمان شد، آن شوخ سرو قامت

در هر قدم به پا کرد هنگامهٔ قیامت

از آب و رنگ رخسار، بر آبروی گلزار

بازار سرو به شکست، قدّش زاستقامت

تو خون خلقی نوشی ای شیخ و ما می ناب

[...]

خوبان جهان از چو جهان مهر وفا نیست

این سلسله را پیشه به جز جور و جفا نیست

آغاز فنا بود، جهان را و چو آغاز

انجام مر این غمکده را غیر فنا نیست

از زهد فروشان بگریزند که دیدیم

[...]

دور نمودم تا فلک از آستان دوست

دارم تن و دلی چو دهان و میان دوست

دارم دل شکسته و دانم که جای او است

ورنه به دل علاقه ندارم به جان دوست

تا از خودی تو اثری است، گرچه نام

[...]

سه چیز اهل طلب را بود نشان سعادت

خلوص نیت و قلب سلیم و صدق ارادت

نه بندگی است که مر، دوری است و نفس پرستی

زبیم دوزخ و شوق جنان کنی چو عبادت

طبیعت سبعی غالب است تا به نهادت

[...]

غیرت طوبی بود، قامت دلجوی دوست

رشک ریاض جنان، خاک سر کوی دوست

قید غلایق گسست، قوّت بازوی عشق

حجاب هستی به سوخت، تجلّی روی دوست

سلسلهٔ کائنات، جمله به رقصند و هست

[...]

نه به تنها دل من از پی دلدار به رفت

هرکجا بود دلی، در سر این کار به رفت

دل سودازده با سلسله رقصد زطرب

تا که در سلسله ی گیسوی دلدار به رفت

ای خوش آن جان که نثار ره جانان گردید

[...]

آن شاهد مقصود که در پرده نهان بود

دوشینه ی بر دیده ی من، جلوه کنان بود

نوشین لب و رخشان رخ و زلف به خم او

نور بصر و تاب دل و قوت روان بود

خواندم مه و مهرش به نکویی چو بدیدم

[...]

بسیار زلف پرشکن و پرخم اوفتد

بر روی تو چه دلربایی زلفت کم اوفتد

درهم شود چو خاطر من وضع روزگار

بر روی تو چو طره ی تو در هم اوفتد

باشد رقیب دیو و دهانت، نگین جم

[...]

چون کارها موافق تقدیر می‌شود

ابله کسی که غره به تدبیر می‌شود

در هر زمان هر آن چه مقدر شده شود

تقدیم نی ز سعی و نه تأخیر می‌شود

ساقی شتاب کن که زبس عمر تندروست

[...]

جماعتی که دل و جان به عشق نسپارند

به حیرتم! چه تمتع ز زندگی دارند

بر آن سرم که برآرم دمی به خاطر جمع

گرم دو زلف پریشان دوست بگذارند

به صاحبان نظر ساقیا مده ساغر

[...]

دل در غم تو دژم نباشد

نیش تو زنوش کم نباشد

با زلف و رخ تو دل شب و روز

شاد است و دمی دژم نباشد

در شهر یکی نشان ندارم

[...]