... از سوز غیرت بر تنم هر موی سوزن می شود

تا حسن او بر جا بود شور و فغان ما بود

از خوشه چین غوغا بود هرجا که خرمن می شود ...

... شهید عشق بتان را همین کرامت بس

سگ ملامت اهل شب از فغان می کرد

گر آمی بود او را همین ملامت بس

... صد خضر چون مسیحا جان میدهد ببویش

تاب فغان ندارد آه از مزاج آن مه

کز گل بنازنینی نازک ترست خویش ...

... نهد آن کاسه بر دست من و من بوسه بر دستش

فغان از زهر چشم او چه مرد افکن شرابست این

می تلخی چنین آنگاه ساقی نرگس مستش ...

... یعنی سگ بتان نه ز بهر نواله ام

اهلی بگوش غیر فغانم کجا رسد

هم او که زخم زد شنود آه و ناله ام

... سوزند بیش از آنکه دل خویش سوزدم

زینگونه کز فغان نگذارم بخواب کس

ترسم که آه مردم درویش سوزدم ...

... ز عیش مطرب و ساقی و گشت گلشن هم

فغان ز تیره شبی وه کجا شد آن شبها

که آمدی بدرم مه زبام و روزن هم ...

... ای آفتاب بنگر کز خاک ره برآیم

گوش تو با حریفان من در فغان چو بلبل

باد است پیشت ایگل حرفی که من سرایم ...

... گر زین دل کباب حریفان نه آگهند

بویی نمی برند ز آه و فغان من

تا جان نسوخت شعله آهم نشد بلند ...

... کآخر چو گل به باد فنا داد رخت من

با من چو کوهکن دل کوه است در فغان

از کار سخت من نه که از جان سخت من ...

تا به کی چون سگ بنالد عاشق شبگرد او

سوختم از درد او آه و فغان از درد او

عاشق بسیار صبری همچو من باید که هست ...

به وفای او که گرم کشد نکنم فغان ز جفای او

ز هلاک من چه زیان فتد من و صد چو من به فدای او ...

... بخشم رفتی و گفتی قیامتم بینی

چه زود رنجی و دیر آشنا فغان از تو

مرنج اگر من دلتنگ سینه بشکافم ...

... تو باری خون تلخ من عجب شیرین همی نوشی

چه سازم با فغان گر روی زرد از دیگران پوشم

برو ای اشک خونین پرده بر کارم چه میپوشی

چو اهلی گر خموشم صد علم زد بر فلک آهم

ز بیداد فغان فریاد میدارم ز خاموشی

... می پزم در دل ازین آتش سودا هوسی

گر دل از سینه صد چاک فغان کرد مرنج

کاین نه مرغیست که خاموش بود در قفسی ...

... من پیش تو لب بسته و دل باز گشاده

از سینه چاکم در فریاد و فغان را

وقت است که فریاد کنم از تو و سازم ...

... یک بنده ز بند ستم آزاد نمانده است

هرجا که روم ناله و فریاد و فغان است

در شهر بجز ناله و فریاد نماندست ...

... چو تار چنگ دل من ضعیف شد از درد

چنان که باد بر او گر وزد فغان دارد

شب از فراق تو دود دلم بماه رسید ...

چنین که سر بفلک سرو قد یار کشد

ز عاشقش چه خبر گر فغان زار کشد

جدا ز کوی تو مردم خوش آنکه خاک شوم ...

... معاشران همه رادست بر دهان من است

زبسکه گوش جهانی پر از فغان من است

بشهر بر سر هوی کوی داستان من است ...