... چون نسیمی بر مشامم زان گل خندان رسید

خالد ای مرغ گلستان وفا بس کن فغان

کان بهار زندگانی خرم و خندان رسید

... کفاکم خالدا داری النعیم

فغان از جور این خونریز فرهاد

ستون بیستون همت افتاد ...

... خالدا تا کی نشینی در خجالت منفعل

خیز و گرد مرقدش برکش فغان از سوز دل

السلام ای چهره ات شمع شبستان وجود ...

... گر نیست حسین اینک فرزند حسین است

کز فتنه این فرقه کوفی به فغان است

یک طایفه سادات حسینی را امسال ...

... کی سکندر چون سمندر هردم اندر

شعله تنین تنی تندر فغان شد

یا سیاووش را به سر باران آتش ...

... ور نرسد یک درم از آن چه بخواهند

آه و فغان خیزد از جفای ولی عهد

رقعه چو باران نوبهار ببارد ...

... مانند گهر به بحر عمانم

زین سبزه فغان که خوابگه بگزید

در سایه سنبل گلستانم ...

... که کارشان همه خون خواری است و خون ریزی

فغان ازین دوستم گر که فتنه شان بگذشت

هزار مرتبه از فتنه های چنگیزی ...

... تو خود چه چیزی آخر چه کاره ای که کنی

فغان و شکوه ز بیکاری وز بی چیزی

خدای داد به هر کس هر آن چه لایق بود ...

... برای خانه و مهمان نهاده

فغان از یاد ایام جوانی

زمان عیش و عین کامرانی ...

... کنون که جنگ عثمانی و روس است

عجم را نه فغان و نه فسوس است

عجب دارم از آن قومی که خیزند ...

... به ریش خویش آن خناس انداخت

ز درد دل فغانش بر سما شد

بگفت آه این بلا از لوبیا شد ...

... بشکسته مگر خدنگ مژگانش

زان سبزه فغان که خوابگه بگزید

در سایه سنبل گلستانش ...

... ویران شود آن شهر که میخانه ندارد

حسن عرضه ملالت گردید عشق صورت این حالت بدید شعله آهی برآورد که در دل سنگ اثر کرد و خاره را خانه شرر ساخت هنگامه شوق گرم شد و دل های سخت نرم آمد سختی آهن نرمی موم گشت و قوت بازوی عشق معلوم ستون حنانه را فغان مستانه آموخت پاره سنگ سیاه را زینت بیت الله کرد مشت حصبا را نطق فصیح داد و ذکر تسبیح سنگ خارا آیینه روی یار شد و شایسته عکس رخسار حسن قاهر جنبه عزت ظاهر نمود که از خاک زر ناب آورد و از خاره گوهر نایاب یکی را معشوق جهان کرد یکی را مخصوص شهان ساخت پس از آن جا مرکب عز وناز بکشور نما باز رانده نفس نبات را آب حیات داد و فصل ربیع را نقش بدیع بخشید

گاه بر طرف کهسار خیمه میزد گاه در صحن گل زار جلوه میکرد سبزه را خرم وتازه کرد لاله را سرخی غازه داد رنگ شقیق از سنگ عقیق گرو بود برگ مینا از طور سینا نشان یافت چشم نرگس پرخمار شد زلف سنبل تاب دار ...

... از بیم آنکه در دل رحم آیدش ز فریاد

ز آه و فغان خموشی آموختم زبان را

از ضعف بر غباری حسرت برم که دارد ...

... مدعی یافته تا دولت دربانی تو

از فغانم مژه برهم نخورد کیوان را

در خمار غمم از توبه کجایی ساقی ...

گفتی از بیداد روزی در فغان آرم ترا

هان مکن کاری که از افغان بجان آرم ترا

گاه دست غیر بوسم گاه پای پاسبان ...

... پر ریخت در میانه باغ و قفس مرا

گفت آیمت به سر دم مردن فغان که گشت

آغاز وعده حسرت آخر نفس مرا ...

... ز اشکم در خروش آمد دل سنگش عجب نبود

که آرد در فغان سیل بهاری کوهساران را

برهنه پای می پویم رهی کز سهم پی ریزد ...

... که یک تن مرد یک لشکر نباشد

فغان از جور چرخ ار ساعد یار

سپهر جام را محور نباشد ...

... نهاد از محفل ما پای بیرون

که بیند آن هیاهوی و فغان چیست

بساط آرای این شور و فغان کیست

دو اسبه گام زن شد سوی دالان

فغان برداشت کی برگشته حالان

خمش باشید کز تاب می ناب ...