... دل به صد خون می گدازم تا لبی تر می شود

گر به این کلفت فغانم ربشه برگردون زند

سدره تا طوبی ز بار دل صنوبر می شود ...

... شوق می بالد گناه شوخی اظهار نیست

مطلب از دل تا به لب آید فغانی می شود

گر چنین دارد کمین ناز ضعف پیکرم ...

بیخودی امشب پر و بال فغانی می شود

گر ندارد مدعا باری بیانی می شود ...

... رخ مپوش از من که چشم حسرت آهنگ مرا

هر سر مژگان پر و بال فغانی می شود

عاجزم چندانکه در عرض ضعیفیهای من ...

... تمنا درخور نایابی مطلب نمو دارد

فغان برخوبش بالد هرقدر تأثیر فرساید

به افسون دم پیری املها محو شد بیدل ...

به سعی یأس نفس خامشی بیان گردید

به خود شکستن دل سرمه فغان گردید

در این زمانه ز بس طبع دون رواج گرفت ...

... ز خود برآمدگان یک قلم فلک تازند

نفس دو گام گذشت از خود و فغان گردید

خوشم که عشق نکرد امتحان پروازم ...

... چو شمع چند کنم رنگ رفته را تسخیر

فغان که بسمل محروم من به رنگ شرار

نبرد ذوق تپیدن به فرصت یک تیر ...

... بس است چون پر رنگت شکستگی پرواز

فغان که شمع صفت زین بهار نومیدی

ندید کس گل انجام بر سر آغاز ...

... تیغی که تو داری به فسون ها نشود تیز

بیدل به فغان زین قفست نیست رهایی

ای خاک به خون خفته غبار دگر انگیز

... همدرس خلق باش تغافل کمال نیست

ای بی خبر کری به فغان می کند طرف

آسان مدان تردد روزی که چون هلال ...

... از فضولی اینقدر من کرده ام تنگش ز دل

چون نفس بیدل چه خواهد جز فغان برداشتن

آن ترازویی که باشد در نظر سنگش ز دل

... نیست گوشی کز تپشهای دلم آگاه نیست

چون جرس از سادگی جنس فغان دزدیده ام

دل ز ضبط آرزو خون شد من از ضبط نفس ...

... بیدل از ناموس اسرار تمنایم مپرس

سینه از آه و لب از جوش فغان دزدیده ام

... فضولی کردم و زنگار تهمت بر صفا بستم

فغان در سینه ورزیدم نفس خون شد ز بیکاری

به روی دل دری واکرده بودم از کجا بستم ...

... چه رنگ صفحه تکانید کز کتاب گذشتم

فغان که چشم به رفتار زندگی نگشودم

ز خود چو سایه گذشتم ولی به خواب گذشتم ...

آرزو بیتاب شد ساز بیانی یافتم

چون جرس در دل تپیدنها فغانی یافتم

خاک را نفی خود اثبات چمنها کردن است ...

... محیطم ازین پل اگر بگذرم

گه از علم دارم فغان گه ز جهل

جنونهاست جیب نفس می درم ...

فغان گل می کند هرگه به وحشت گام بردارم

سر دامان کوه از دلگرانی برکمر دارم ...

... به خاموشی ز ساز عجز تصویرم مشو غافل

شکست دل فغانها دارد از رنگی که من دارم

که دارد فکر بی سامانی وضع حباب من ...

... نفس شمار دو ساعت زمانه ای که ندارم

فغان که بست به بالم هزار شعله تپیدن

نشیمنی که نبود آشیانه ای که ندارم ...

... چرا عریان نباشم در غبار ناله مستورم

نفس بودم فغان گشتم دگر از من چه می خواهی

ندارم آنقدر طاقت که نتوان داشت معذورم ...