۱۱۹۹ در ۸ سال قبل، چهارشنبه ۲۸ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۱۴ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۳ - ظاهر شدن عجز حکیمان از معالجهٔ کنیزک و روی آوردن پادشاه به درگاه اله و در خواب دیدن او ولیی را:
حسین جان
گنجورچی خود میداند کجا و چه موضوع مربوطی
را محو نموده،،، ربط آن موضوع به گنجور و مطالب
ان اظهر من الشمس است البته عده ای پای همین
کلام مولوی وعده غذای نهار و شام خود را عنوان
میکنند و محو نمیگردد
دکتر ف . ق در ۸ سال قبل، چهارشنبه ۲۸ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۰۰:۳۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۴۱:
سلام و عرض ادب
اقبال لاهوری غزلی دارند که تضمین غزل حضرت جان مولاناست که در ذیل می آورم و پاسخی هم هست برای دوست عزیزی که فرموده بودتد چرا بیت زین همرهان سست عناصر دلم گرفت ... در غزل مولانا نیست .
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست*** بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
یک دست جام باده و یک دست زلف یار*** رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست
گفتی زناز بیش مرنجان مرا برو*** آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
ای عقل تو ز شوق پراکنده گوی شو *** ای عشق نکته های پریشانم آرزوست
این آب و نان چرخ چو سیل است بیوفا*** من ماهیم نهنگم و عمانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او *** آن نور حبیب موسی عمرانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر *** کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت *** شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
گفتم که یافت می نشود جسته ایم ما *** گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست
موید و شاد باشید .
khayatikamal@ در ۸ سال قبل، چهارشنبه ۲۸ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۰۰:۰۸ دربارهٔ ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۵۹۴:
بنده این رباعی را با دوستان به اشتراک گذاشتم وجمع این رباعی از 4591
۷ در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۳:۴۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
در نظربازی ما بیخبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند
بی سواد در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۳:۴۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
به یاد نمی آورم دفتر چندم بود، اما نیک به یادم مانده است که توفانی در میان شهریان و روستاییان بر پای شد؛!! و به گمانم شما بودید که سرانجام در خواست " کفایت مذاکرات"
دادید و توفان فرو نشاندید.
دلتنگ باران شده اید!!؟؟
۷ در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۳:۴۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده
به آب وابسته و آموخته نشدند.
به پسران آلوده نشدند چون پاکروان بودند.
روفیا در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۳:۲۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
گمان می کنم بحر خدا باید خطرناک تر و حماسی تر از یاد خدا باشد!
هر چه باشد خاصیت غرق کردن دارد، دست کم باید راه حق و حقیقت پوییدن باشد، که منزلش بس خطرناک و مقصدش بس بعید است!
گرچه،گرچه پویش راه او از تبعات ضروری براستی یاد کردنش است!
به یاد آن دهاتی مثنوی افتادم که پس از سالها آمد و شد به خانه شهری هنگامی که قرار بود پذیرای میزبان چندین و چند ساله اش باشد هیچ وی را به یاد نمی آورد، ولی صدای کره خر خود را در میان صاعقه و طوفان شبانه را خوب می شناخت!
راستی دفتر چندم بود؟
محمد در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۲:۴۶ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۱۰۸ - گردانیدن عمر رضی الله عنه نظر او را از مقام گریه کی هستیست به مقام استغراق:
سلام. خدا خیرتون بده کسانی که
نظر می دید
اشتباهات رو گوش زد می کنید
بیتی جا افتاده میگید گذاشته بشه
و...
بدانید اگر گنجور مخاطب کم دارد. اما آنهایی که هستند اندیشمندانه آن را دنبال می کنند و گنجور برای اهل تفکر یک کیمیاست.
خدا خیرتان دهد که با نظراتتان آن را پر بار تر می کنید.
بی سواد در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۲:۱۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
بحر خدا گمان می برم آن بحری که مانای دریا دارد نیست
مراد شاعر این بوده است که از یاد خدا غافل مشوید
که ار چنین کنید گرد هفت بیابان بر دامنتان نخواهد نشست و آب هفت دریا بر گیسویتان .
روفیا در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۴۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
(:
بامزه بود!
یکدم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کژ آب هفت بحر به یک موی تر شوی
فرخ مردان در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۰:۵۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۳:
آقا یه کامنت عمومی گنجور باید اول تمام حاشیه ها بذاره تا یه عده ای راحت شن:
"استاد x این غزل رو به زیبایی و در اوج هنر و بروش آسمانی و ماورایی خوانده است.توصیه میکنم 100% با صدای روح نواز ایشون گوش کنید. "
ظاهرا استاد به هیچ غزلی رحم نکرده.
فرخ مردان در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۰:۴۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۳:
نیست که نیست= وجود ندارد که نباشد
اینقدر مطلب، عجیب و غریب نیست.
... در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۰:۴۴ دربارهٔ عراقی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۸:
گرت بیافت در آتش کجا رود به بهشت...
بی سواد در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۲۰:۱۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
به آحتمال بسیار زیاد لباس ویژه غواصی به تن کرده بودند.
ور نه بحر باید از شراب آگنده بوده باشد
چه خواجه سابقه این گونه شناوری ها در پرونده شعری دارد
بیا و کشتی ما در شط شراب انداز ........
روفیا در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۹:۱۶ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۳:
آشنایان ره عشق در این بحر عمیق
غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده
شنا بلد بودند، وارد این بحر عمیق شدند، آخرالامر غرق هم شدند ولی خیس نشدند!
فقط حافظ می تواند این همه تضاد را به گونه ای یکجا جمع کند که شما بی چون و چرا بپذیرید!
سیامک در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۸:۰۹ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب دوم در احسان » بخش ۱۴ - حکایت:
آریا با نظرش شخصیت خودش رانشان داده امیدوارم در آینده ایشان آنچنان متحول شوند که بتوان کلمه آقا را درموردشان به کار برد.جناب آقای ارش استفاده ازنظر بزرگان مقبول عام وخاص نوعی سفسطه است سعدی امکانات شمارا دردسترسی به اطلاعات نداشته بهتر نبوددر این خصوص کمی مطالعه میکردید آنگاه نظر میدادید .جناب آقای سعیدکلماتی را که شما موردبحث قرار داده اید مربوط به زبان فارسی در قرن 21 است با این استدلال نمیتوان راجع به 17 قرن پیش نظرداد اقای خالقی به عنوان یک پژوهشگر 46 سال عمرش را سر این کار گذاشته بهتر نبود درنظر دادن عجله نمی کردید.
رضا در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۷:۵۹ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۳۶:
این شعر اشاره دارد به تجربه ی خروج از بدن یا سقر روح
یاهو
نادر در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۷:۵۳ دربارهٔ نظامی » خمسه » مخزن الاسرار » بخش ۲۷ - داستان پیرزن با سلطان سنجر:
برویم کشید یعنی سیلی برویم زد ودرست است
nabavar در ۸ سال قبل، سه‌شنبه ۲۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۶:۵۵ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸:
سینا جان
صحبت از مگس نرفته ، عزیز دل
مگس نحل به مانای زنبور عسل است
مگس نحل ، نه مگس
nabavar در ۸ سال قبل، چهارشنبه ۲۸ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۴۶ دربارهٔ صائب » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۳۰: