چند دل را غم و اندیشه دنیا ببرد

می صافی مگر این تیرگی ما ببرد

بام دیرم ز پی کسب هوا به که فلک

بزم عیشم ز بر بام مسیحا ببرد

چند آن مغبچه از دیر برون آمد مست

نقد هوش از دل بی‌صبر و شکیبا ببرد

دل بی‌عشق هلاکست چه باشد که از غیب

قابلی جلوه کند وین دل ما را ببرد

کافر من بود آن نوع که تا در پیشیش

برهمن نام بت و دیر و چلیپا ببرد

کس اگر جا همه در کعبه کند چون که ز دید

سیل می موج زن آید دلش از جا ببرد

خاطر نازک آن شوخ نرنجد فانی

به که از کوی وی این یارب و غوغا ببرد