تا کیومرث بهار آمد و بنشست به تخت

سر زد اشکوفه سیامک‌سان از شاخ درخت

غنچه پوشیده چو هوشنگ زمردگون‌رخت

بست طهمورث بر دیو محن سلسله سخت

چون فریدون علم افراشت ز نو فروردین

اردیش ایرج‌سان گشت ولیعهد زمین

سَلْمِ وی رشک بر او برد و کمر بست به کین

خون او ریز الا ماه منوچهرجبین

«زو» صفت سبزه نوخیز به باغ آمد شاد

کشور خویش به گرشاسب شمشاد نهاد

سرورست از لب جو یک‌تنه مانند قباد

پس به کاووس چمن حکم ولیعهدی داد

طوس را کرد پی کینه کش میر سپه

لشکر سبزه زدند از پی رهام رده

زد فریبرز چنار از لب هر جو خرگه

گیو باد آمد و یکباره بیفتاد به ره

نسترن با فر لهراسبی آمد در باغ

نرگس از ژاله چو گشتاسب تر کرد دماغ

آتش افروخت کل از چهره زردشت به راغ

داد رویین‌تن کاجش پی ترویج فراغ