مقرون به هدف خواهی اگر تیر دعا را

با عیش بدل گر طلبی طیش عزا را

آسوده ز غم جوئی اگر شاه و گدا را

وز شهر برون غایله رنج و با را

در گیتی اگر عام شود علت طاعون

آویز و با سخت کند ساز شبیخون

آسیب بروید عوض سبزه زهامون

آشوب ببارد بدل ژاله ز گردون

هر چند گزیر از قبل حکم خدا نیست

قطع امل از فیض ازل نیز روا نیست

دردی که مر او را ز درچاره دوا نیست

تدبیر جز آویخت به شاه شهدا نیست

شاهی که براه طلب از فرق قدم کرد

در رزم حرامی شد و بدرود حرم کرد

تسلیم جفا آمد و تمکین ستم کرد

شنگرف ز خون دل از انگشت قلم کرد

ای قافله سالار به تزئین ره انجام

ز اندیشه آهنگ جرس باز گسل کام

کز ماریه ما خیل مصیبت زده تا شام

از سینه شوریده خروش فلک انجام

بی شرم گروهی ز می بی خبری مست

آبی که تر و خشک جهان سوده بر او دست

بگشاده در کاوش و کین بر رخ او بست

تا شاد کند جان اعادی دل او خست

بر شط فرات آن به سزا ساقی کوثر

خاکم به دهان با لب خشک و مژه تر

آبش ز تف تشنه لبی ها شده آذر

لب تشنه و سیراب ز سرچشمه خنجر

آن رنج کز او جان تلف و توش تباه است

خشک و تر ما و آتش او برق و گیاه است

از بنگه ماهیش خطر تا در ماه است

با این همه نهراسم از او بیم گناه است

آن قوم قوی فیض که از روی تمامی

پا تا سر ایجاد بدیشان شده نامی

فرع است بر ایشان گهر عارف و عامی

در کاوش و کین سپه کوفی و شامی

رنجی زقضا گر نهدت بر سر جان پی

یا غایله نامه ای آرام کند طی

یا تیر فرا صفحه دگرگونه کشد نی

یا دور قمر از قدح کینه دهد می

در ماتم آن شه ز بصر خون جگر ریز

بر دامن او با دو جهان جرم در آویز

بر دشمنی آل زنا باره برانگیزه

از دوست مکش خجلت و از خصم مپرهیز

جاوید اجل پای نهد در پی قارون

مگر از گره خاک برد رخت به گردون

از کون و مکان خیمه زند حادثه بیرون

قتل آن سوی آفاق کشد جامه فرا خون

و از زخمه طاعون و وبا خسته مشوریش

از رنج مکن ناله ز تیمار میندیش

گیتی شود ار خصم نگهدار دل خویش

با لطف وی از این همه آسیب چه تشویش