همه زانداز توام بهره غم افتاد فلک

از تو فریاد فلک

صرصر قهر تو در ماریه از آل زیاد

آتشی ریخت که داد

روزی آبستن شب های غم و آتش و دود

ترسم آید به وجود

هم پلنگان حجاز از دم گرگ تو به رم

هم غزالان حرم

خاندانی که بدو یافت عمارت گل و آب

دورت ای خانه خراب

بر مراد عدمی چند کنی نفی وجود

از در غیب و شهود

چند پوئی به غلط از در اعزاز لئام

راه ایذای کرام

کرده ای راست در این معرکه غایله زار

فتنه حادثه بار

صبر سندان به چنین سخت بلاسنگ و سبوی

تو همان آهن و روی

مرد و زن پیر و جوان دخت و پسر عبدو امیر

کشته گشتند و اسیر

تشنه لب تفته دل از خون بنین و اشک بنات

راندی از نیل فرات

تشنگی سوختگی خسته دلی خون جگری

بی کسی در بدری

دل و دیده همه را تا زحل از تخته گل

پی آن دیده و دل

مصطفی مات و علی محو و خدا تعزیه دار

روز محشر شب تار

والی از سینه و چشم آذر و نیسان آورد

تا زند از سر درد