کوه و صحرا خصم و شاه کم سپه تنها دریغ

وا دریغ نصرت اعدا دریغ

آه کز بی دولتان دین به دنیا باخته

تاخته گشت کارش ساخته

آنکه اجزای زمین و آسمان بالا و پست

هر چه هست جز بد و صورت نبست

خاکیان را دست بر لب تا رود گردون به تاب

زالتهاب تا شود گیتی خراب

شهسواری را که چرخ ادهم سزد انجم ستام

رخش گام ساکن آمد از خرام

شاهباز اوج دولت را همایون مرغ جان

صعوه سان زاعتساف کرکسان

جامه بر جسمی قبا کآمد نبی را پیرهن

بی کفن چرخ و گیتی را به تن

مهر با کین ماه بی مهر اختر گیتی فروز

رحم سوز شب سیه تاریک روز

بنده وار آزاده قومی را که بند از پا و دست

هر که هست رحمت ایشان شکست

گشت چون یغمای ترکان ستم با تیغ و نی

جان وی در هوای ملک ری