با خردومند بی‌وفا بوَد این بخت

خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت

خود خور و خود ده کجا نبود پشیمان

هر که بداد و بخورد از آن چه که بَلْفَخْت

دیر زیاد! آن بزرگوار خداوند

جان گرامی به جانش اندر پیوند

دایم بر جان او بلرزم، زیراک

مادر آزادگان کم آرد فرزند

از ملکان کس چنو نبود جوانی

[...]

کار همه راست، آن چنان که بباید

حال شادیست، شاد باشی، شاید

انده و اندیشه را دراز چه داری؟

دولت خود همان کند که بباید

رای وزیران ترا به کار نیابد

[...]

چون سپرم نه میان بزم به نوروز

در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز

باز تو بی رنج باش و جان تو خرم

با نی و با رود و با نبیذ فناروز

مادر می را بکرد باید قربان

بچهٔ او را گرفت و کرد به زندان

بچهٔ او را ازو گرفت ندانی

تاش نکوبی نخست و زو نکشی جان

جز که نباشد حلال دور بکردن

[...]

لنگ دونده‌ست، گوش نی و سخنیاب

گنگ فصیح است، چشم نی و جهان بین

تیزی شمشیر دارد و روش مار

کالبد عاشقان و گونهٔ غمگین

آن که نماند به هیچ خلق خدای است

تو نه خدایی، به هیچ خلق نمانی

روز شدن را نشان دهند به خورشید

باز مر او را به تو دهند نشانی

هر چه بر الفاظ خلق مدحت رفته‌ست

[...]

تنت یک و جان یکی و چندین دانش

ای عجبی! مردمی تو، یا دریا؟

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتبک فاخته گون آب

خاک کف پای رودکی نسزی تو

هم بشوی گاو و هم بخایی برغست

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ جامه به نیک فاخته گونست

راهی آسان و راست بگزین، ای دوست

دور شو از راه بی کرانهٔ ترفنج

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتیک فاخته گون شد

ماهی دیدی کجا کبودر گیرد؟

تیغت ماهیست، دشمنانت کبودر

فاخته بر سرو شاهرود بر آورد

زخمه فرو هشت زندواف به تنبور

چون سپرم نه میان بزم به نوروز

در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز

گر کس بودی که زی توام بفگندی

خویشتن اندر نهادمی به فلاخن

خود غم دندان به که توانم گفتن؟

زرین گشتم برون سیمین دندان

ماه تمامست روی دلبرک من

وز دو گل سرخ اندرو پَرگاله

نیل دمنده تویی به گاه عطیت

پیل دمنده به گاه کینه گزاری