گرچه پیمانه ی می مشرق نور دگر است

باده را در گل رخسار، ظهور دگر است

دل مشتاق و زبانِ اَرَنی گوی کجاست؟

ور نه هر سنگ درین بادیه طور دگر است

هرکه را کشور دل ملک سلیمانی شد

[...]

برق آهی ز جگر در شب تاری نزدیم

روز درماندگی دل، در یاری نزدیم

خرقهٔ زهد نشُستیم به آب تَهِ خم

آتش باده به ناموس خماری نزدیم

بلبل خوش نفس گلشن قدسیم افسوس

[...]

شمع سان شام غمت، منّت فردا نکشیم

از سر کوی تو گر سر برود، پا نکشیم

شعله ناچار بود آتش افروخته را

نتوانیم که آه از دل شیدا نکشیم

منّت از دست و دل خویش کشیدیم، بس است

[...]

آن قدر کرد تپیدن که به آرام رساند

فیض پرواز همین بود که تا دام رساند

خجل از فیض نسیمم که ز گلزار جهان

بوی یاسی به دماغ دل ناکام رساند

از تب عشق، به جان منت ساقی دارم

[...]