ای برده آتش رخ تو آب روی من

رفته دل از محبت و رفته ز کوی من

با روی نیکوی تو نماندست هیچ بد

کز روی نیکوی تو نیامد بروی من

نی از تو هیچ وقت سلامی بنزد من

نی از تو هیچ گونه پیامی بسوی من

من بی تو وز برای تو بر خاسته مقیم

شهری بجستجوی من و گفتگوی من

آبم مبر ، که بارد گر در پناه شاه

خواهد روان شد آب سعادت بجوی من

جانا ، ز مهر مگذر و آهنگ کین مکن

بر جان من ز لشکر هجران کمین مکن

اندر فراق آن دهن همچو خاتمت

از گوهر سرشک رخم پر نگین مکن

تو ماه آسمانی و ما را بدست ظلم

در زیر پای هجر چو خاک زمین مکن

با خصم من مساز و بآتش مرا مسوز

با من رهی ز بهر چنین مکن

آن دل که مدح خسرو صاحب قران دروست

او را تو با جفای زمانه قرین مکن

شاهی ، کزو ممالک دنیا شرف گرفت

تیرش صمیم سینهٔ اعدا هدف گرفت

او هست از سلف خلف صدق ، لاجرم

عهد و لوا و مسند و تخت سلف گرفت

اسلام در جوار امانش پناه یافت

و اقبال در ظلال جلالش کنف گرفت

او در دولتست و گرفتست ملک ازو

آن رتبت و جلال که از در صدف گرفت

افزود جاه لشکر ایمان بعون او

تا او بحرب تیغ یمانی بکف گرفت

شاها ، تویی که دولت و دین در کنار تست

اقبال تابع تو و تأیید یار تست

در هیچ روزگار نبودیت ملک را

این قدر و این جلال که در روزگارست

قهر عدو بنصرة اسلام شغل تست

کسب ثنا ببخشش اموال کار تست

چرخ ارچه مسرعست ، اسیر مضای تست

کوه ارچه ساکنست ، غلام وقار تست

فخر تبار خویشی و جاوید باد فخر

گرچه تفاخر همه خلق از تبار تست

آن صفدری که نیست همال تو صفدری

در کان چون تو نیودست گوهری

هر نقطه‌ای ز جاه عریض تو عالمی

هر شعله‌ای ز رأی منبر تو اختری

صدر تو خلد و مدحت من آب کوثرست

مر خلد را گزیر نباشد ز کوثری

آراسته به مدح ستایشگران بود

هر جای که که هست سریری و افسری

این دولت مبارک و این بارگاه را

دانی که نیست چاره ز چون من ثناگری

ای آنکه از کمال تو در روزگار تو

همچون بهشت گشته بلاد و دیار تو

انصاف کی بود که کشد جور روزگار

مداح پایگاه تو در روزگار تو ؟

بازی کزو شکار تو مرغی بود حقیر

باشد عزیز در کنف زینهار تو

بر دست دولت تو من آن باز فرخم

کز من بود ثنای مخلد شکار تو

انصاف آن بود که: مرا همچو دیگران

امنی بود ز جور فلک در جوار تو

در دولت تو اسب معالی بتاختم

وز نعمت تو نرد امانی بباختم

در صدرها بمدحت تو رخ فروختم

بر سروران بخدمت تو سر فراختم

تو حق من بمکارم شناختی

من حق صدر تو مدایح شناختم

گفتم ترا ثنای چو شهد و روان خویش

چون موم اندر آتش فکرت گداختم

خاطر بسوختم بشبان، تا بمدح تو

چندین هزار عقد جواهر بساختم

قومی، که در تتبع احوال بنده اند

نام وفا ز دفتر مردی فگنده اند

پیوسته در محاسد فضل خادمند

همواره در منازعت کار بنده اند

از هیبت تغیر رأی رفیع تو

من روز و شب بگریه و ایشان بخنده اند

پازهر التفات تو باید همی مرا

کین طایفه بفعل چو زهر گزنده اند

از چاه غم بر آیم، اگر دست گیرم

وین ها در او فتند بچاهی که کنده اند

شاها، بنام نیک یکی شمع برفروز

پروانه وار نقش بدیها بدان بسوز

مقبل کسا! که مدح و ثنا جست، پیش از انک

عاجز شد از مصایب این عالم عجوز

گرچه عطا کند بمکافات یک ثنا

والله گزارده نشود حق او هنوز

چون نان روز روز بمادح همی دهند

یابند جاودانه ازو نام دل فروز

دادند زیرکان که: بود بنزد عقل

این نام جاودانه از آن نان روز روز

شاها، ز حضرت تو حوادث تو بعید باد

و اوقات تو بیمن چو فرخنده عید باد

در تیغ تست باس شدید وز خشم تو

بر خصم دولت تو عذاب شدید باد

چون اوج چرخ گوشهٔ قصرت رفیع گشت

تا روز حشر مدت عمرت مدید باد

از دست فتنه در صف بازار اضطراب

ارواح دشمنان تو در من یزید باد

ای گشته کار کرد تو عنوان مملکت

عنوان مدح های تو شعر رشید باد