لازم شده کسر حرمت تو

ملا فهمی به رخصت تو

دی نوبت کیدی دگر بود

امروز شده‌ست نوبت تو

می‌باید گفت باز سد فحش

از نکبتِ که؟ ز نکبت تو

خوش پرده درانه می‌زدم نیش

ای وای بر اهل عصمت تو

خود را بکشی اگر بگویم

از مردی و از حمیت تو

اینست که بهر خاطر میر

واجب شده حفظ صورت تو

ما نکبتییم ،گو چنین باش

خوش دولتی است حضرت تو

گوزت یار است ، دولتت کو

گوزم به تو و به دولت تو

تو هیچ به ملحدان نمانی

چونست که شهره‌ای به الحاد

سد تهمت و سد هزار بهتان

مردم به تو می‌کنند اسناد

این طعنهٔ خلق ، بد بلاییست

ای کاش که مادرت نمی‌زاد

از عصمتیان تو چه گویم

دشنام به تو نمی‌توان داد

خواهند که بند بند گردی

از بنده بگیر تا به آزاد

تو یک تن و دشمن تو خلقی

یک کشتنی و هزار جلاد

از شیر سگت بزرگ کرده‌ست

مادر، که به مرگ تو نشیناد

از قصهٔ شب ترا خبر نیست

چون گوش تو هیچ گوش کر نیست

تا چاشتگهی، به خواب مستی

گوشت به دهل زن سحر نیست

رسواتر از این نمی‌توان گفت

دشنامی از این صریح تر نیست

مسخی تو چنانکه خانه‌ات را

حاجت به حلیم و مغز خر نیست

این شاخ که از گل تو سر زد

جز طعنهٔ مردمش ثمر نیست

هر دشنامی که می‌توان گفت

رویش ز تو در کسی دگر نیست

هر فعل بدی که می‌توان گفت

از سلسلهٔ شما به در نیست

گفتم که حدیث مختصر کن

وین عربده با کسی دگر کن

در هم نشوی ز گفته ما

اینها عرضی‌ست معتبر کن

گفتم که تو شیشه باز داری

جهل است ز سنگ من حذر کن

حالا کس و کون یک قبیله

آمادهٔ میخ چار سر کن

خود کاشته‌ای کنون بیاور

از خانه جوال پر گزر کن

این فتنه شده است از تو بر پا

خود دسته‌اش این زمان به در کن

دشنام به قلتبان رسیده‌ست

خود را بکش این زمان رسیده‌ست

ناگفتنیی که بود در دل

از دل به سر زبان رسیده‌ست

سد لقمهٔ طعمهٔ گلوگیر

نزدیک لب و دهان رسیده‌ست

بر باد شود کنون به رویت

کاین تیر به تیردان رسیده‌ست

آن بند شکست بند ناموس

این بند به کسرشان رسیده‌ست

این پردهٔ تو درست ماند

مهتاب به این کتان رسیده‌ست

اینست که قیمه‌ات کشیدم

این کارد به استخوان رسیده‌ست

اینست که تیر شد گذاره

شستم به زه کمان رسیده‌ست

بگذار که از نسب نگویم

وز نسبت جد و اَب نگویم

تا پشت چهارم تو یعنی

هیزم کش بولهب نگویم

بگذار که نام پشت پشتت

با کنیت و با لقب نگویم

کوتاه کنم ز کونشان دست

هیچ از دُمِ یک وجب نگویم

سد بوبک و بوبکی نیارم

سد کیدی و زن جَلَب نگویم

بگذار که من خموش باشم

سد فقره بلعجب نگویم

آن معنی کدخدا عرب کن

در قافیهٔ عرب نگویم

آمد شدِ آن گروه معلوم

در پهلوی لفظ شب نگویم

ای منکر حضرت رسالت

سبحان اله زهی سفاهت

انکار کسی که شق کند ماه

از چیست؟ ز غایت شقاوت

برگشته کسی ز دین احمد

این است نهایت ضلالت

معبود تو ملحدیست چون تو

او نیز سگی‌ست بی سعادت

هجو تو چو حاصل تبراست

فهرست جریده‌های طاعت

قتل تو چو معنی جهاد است

سرمایهٔ طاعت و عبادت

در شرع محمدی‌ست واجب

قتل تو به سد دلیل و عادت

از ما به زبان طعن و دشنام

و ز شاه به خنجر سیاست