واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹ پیری از عمر کرده بیزار مرا افگنده غم زمانه از کار مرا در خانه تن خاک نشین باشم چند؟ ای مگر بیا زخاک بردار مرا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس نارضایتی و دل‌تنگی شاعر از پیری و مشکلات زندگی است. او از غم و اندوه ناشی از زندگی شکایت دارد و می‌خواهد که از این وضعیت رهایی یابد. در واقع، شعر به نوعی درخواست برای آزاد شدن از قید و بندهای دنیوی و جسمی اشاره دارد.
هوش مصنوعی: پیری باعث شده است که از زندگی خود احساس نارضایتی کنم و مشکلات زمانه باری سنگین بر دوش من است.
هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهم در این دنیا و زندگی مادی بمانم؟ ای کسی که می‌توانی مرا از این خاک و زندگی مادی آزاد کنی، بیا و مرا بردار.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
بد دوش چه راز، با که، با یار مرا
پنهان ز که، از خصم، چه انکار مرا
داد از چه، ز لب، بوسه بسیار مرا
برد از چه، ز دل، بد آنچه تیمار مرا
عشق تو که آزرد دل زار مرا
پر ساخت ز خون دیده خونبار مرا
خواهم که بسوزد دل بیمار مرا
آزاد کند جان گرفتار مرا
شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا
نگذاشت به درد دل افکار مرا
چون سوی چمن روم که از باد بهار
دل می‌ترقد چو غنچه، بی‌یار، مرا
دردم که بهار نیست گلزار مرا
هجرم که علاج نیست بیمار مرا
پیراهن صبرم که ز دست غم دوست
چاکی شده سر نوشت هر تار مرا
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.