واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۲

بی خاطر جمع، نکته دان نتوان شد

بی مایه، چو ابر درفشان نتوان شد

با فکر معاش، فکر معنی سخن است

گویا بسخن، بی لب نان نتوان شد