اگر بر سر مرد زد در نبرد

سرو قامتش بر زمین پخچ کرد

ز بس کش بخاک اندرون گنج بود

ازو خاک پی خسته (خوسته) را رنج بود

ز بس کینه جوی و دژ آهنگ بود

فراخای گیتی برو تنگ بود

ز دریا بخشکی برون آمدند

ز بر بر سوی زیفنون آمدند

سلیسون شه فرّخ اخترش بود

فلقراط شه را برادرش بود

چو از راستی بگذری خم بود

چه مردی بود کز زنی کم بود

نگاری کزو بت نمونه شود

بیارایی او را چگونه شود

ز گرمی بر آن کوکبه بانگ زد

که آن بانگ تب لرزه بر مانگ زد

پریچهرگان رزم را دلپسند

بپولاد پوشیده چینی پرند

سزد ار چه او نیز تکبر کند

که شه نیکویی با کسندر کند

همه نام کینشان بپرخاش مرد

دل جنگجوی و بسیج نبرد

همی توختند و همی تاختند

همی سوختند و همی ساختند

به فرزند باقیست کام پدر

به فرزند زنده ست نام پدر

نه من کمتر از اندر وسم بمهر

نه هارو و نه نیز عذرا بچهر

به افرنجه افراطن نامدار

یکی پادشاهی بدی کامکار

سخن مر سری را کند تاجدار

سری را کند هم سخن چاه دار

چو میروک را بال گردد هزار

برآرد پر از گردش روزگار

بکاوید کالاش را سر بسر

که داند که چه یافت زرّو گهر

برآرندۀ گرد گردان سپهر

[...]

که فرخ منوس آن شه دادگر

که بد پادشاه جهان سریسر

جدا ماند بیچاره از تاج و تخت

بدرویشی افتاد و شد شور بخت

سر تخت بختش برآمد بماه

[...]

دمان همچنان کشتی مارسار

که لرزان بود مانده اندر سنار

یکی پادشا بود در نیمروز

که از داد دیدی بزرگی و روز

بگنج اندرش ساخته خواسته

بجنگ اندرش لشکر آراسته

ترا هست محشر رسول حجاز

دهنده بپول چنیوت جواز

فرو کوفتند آن بتان را بگزر

نه شان رنگ ماند و نه فرّ و نه برز