طلع الصبح علی اسعد فال

فاشرب الراح علی احسن حال

صبح بنمود در آفاق جمال

خیز پر کن قدحی مالامال

شاد شو ای منهزم که در مدد تو

حمله تأیید و نصرت و ظفر آمد

ان الامور اذا انسدت مسالکها

فالصبر یفتق منها کل ما ارتتجا

چو بنهاد عقل تو رای صواب

ز رای صواب و خرد سر متاب

فکیف یرجون لی سلوا

و عندی المقعد المقیم

ندیمی النجم طول لیلی

حتی اذا غارت النجوم

اسلمنی الصبح للبلایا

[...]

آنچه از غم هجران تو بر جان منست

من دانم و آن که آفریده‌ست مرا

تو آن کن که از تو سزد ای نگار

من آن کرده‌ام خود که از من سزید

چو از حدیقه مینای چرخ سقلاطون

نهفته گشت علامات چتر آینه گون

جهانگذاری که امروزش ار برانگیزی

به عالمیت رساند که اندرو فرداست

فلق العنان کان فوق تلیله

نمل و بین سمیعتیه صفیر

هو جنه للناظرین اذا مشی

اما اذا ما جاش فهو سعیر

مهره زده پشت و گاه جستن

باشد فلکش چو مهره بر دم

کز زلزله سمش بریزد

از سنبله سپهر، گندم

رفت آن سخنان که باز گفتیم به هم

وان وصل کزو چو گل شکفتیم به هم

اکنون باری ز یکدگر دور شدیم

تا باز چنان کجا ای افتیم به هم

نه هیچ ساکن و جنبان درو مگر انجم

نه هیچ طایر و سایر درو مگر صرصر

گرچه ماهند ورچه پروین اند

از در ذم و اهل نفرین اند

سبب جنگ و ننگ و آزارند

علت رنج و خرج کابین اند

هر که با یوسف صدیق چنان داند ساخت

هیچ دانی چه کند صحبت او با دگران؟

کی باشد کی، که در تو آویزم

چون در زر و سیم، مرد نو کیسه

بی رهبر و بی نشان و بی هیچ دلیل

ناگاه به خان عنکبوت آمد پیل

هر چیز که بر جان و تن خود نپسندی

بر همچو خودی کو تن و جان دارد مپسند

لکل ولایه لابد عزل

و صرف الدهر عقد ثم حل

اگر عقل داری، به گفت زنان

مکن اعتماد و بکن احتیاط