خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین

حاجت نبود مگر بکوشش چندین

از دست طمع محنت و خواری چه کشی

قانع شو و با راحت و عزت بنشین

هرگز دهنت ایصنم سیم سرین

با پسته برابر نکند ابن یمین

زیراک میان هر دو فرقیست تمام

اینرا لب نوشین بود آنرا شکرین

یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن

هر لحظه غمی نو دهد اینچرخ کهن

دارم بقضا رضا ولی میگویم

دردم چو تو داده ئی دوا نیز تو کن

دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن

نه گفته بدی که می نخواهم خوردن

دل گفت بدین رسن فرو چه نشوی

گر کون خری ز نخ زند گو میزن

دوری ز من ای یار پسندیده من

وی روشنی دیده غمدیده من

آنروز که جان من شدی دانستم

کز روی تو محروم بود دیده من

خواهی که شوی با طرب و عیش قرین

زنهار که بر حضر سفر را مگزین

از خانه بگلزار سفر میکن و بس

مرد سفر دور نئی ابن یمین

هستم ز خیالت ای بت سیم سرین

پیوسته قرین حور در خلد برین

با عشق من و حسن رخت بلبل و گل

این طعنه زند بران و آن خنده برین

در وصف تو هر چند زبان گفت سخن

از حالت من گه بیان گفت سخن

چون من تو و تو منی چگویم من و تو

آری چکنم چنین توان گفت سخن

باد سحری دوش من و یک دو سه تن

بودیم در آرزوی آنسرو چمن

گفتیم که آرد بر ما خاک درش

باد سحر از میانه برخواست که من

دی بر سر خاک دوستی دلبر من

از دیده گلاب ریخت بر برگ سمن

گفتم مگری ندا کن آنرا که ترا

آورد بگریه تا زند چاک کفن

نتوان سخن از دهان تنکت گفتن

زیراک نگنجد اندرو هیچ سخن

گر با دهنت پسته کند هم تنگی

بر در دهن و زبانش از بیخ بکن

با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین

کز تست دل خسته چنین زار و حزین

ناگاه بگوش او فرو گفت خرد

برخیز و مده صداع مستان چندین

رفتم بشما هنوز مایل دل من

با آنکه ز کس نگشت حل مشکل من

از خاک در شما چو بادم گذران

بر آتش و آب چشم و دل منزل من

گه آتش غم شعله زند در دل من

گه آب دو دیده تر کند منزل من

ایچرخ فلک که باد خاکت بر سر

از دور تو باد است همه حاصل من

شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان

خوشوقت کسی دان که بود همدم نان

مپسند که بر کنار خوان کرمت

خلقان همه نان خورند و چاکر غم نان

چون زلف بنفشه را صبا داد شکن

دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن

خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل

وز خنده بماند غنچه را باز دهن

هر چند بود کعبه اسلام کنون

در مرتبه از کنشت صد پایه فزون

زنهار بدین نیز بخواری منگر

کین هست هم از دائره کن فیکون

گر هست کسیکه حکم او هست روان

پس هر چه کند بنده تو از بنده مدان

فارغ شده اند از بدو از نیک جهان

ممکن نبود وقوع تغییر در آن

در دیده دریا وشم آنجان جهان

تا رسته دندان گهر کرد عیان

رفت از پی گوهر طلبیدن دل من

با قافله ئی بسوی بحرین روان

خواهم در زهد را ازین پس بستن

بر تو به شکستن و بمی پیوستن

ای دختر رز مادر عیسی شده ئی

بکری و بفرزند طرب آبستن