امروز به گرما به بت مهر گسل

آلود به گل عارض چون ماه چگل

خلقی به تعجب نگران می‌گفتند

بیرون ز تو خورشید که اندوده به گل

گفتم بجهم ز زلف جانانه به عقل

گویند رهد مردم فرزانه به عقل

عشقش ز درم آمد و گفتا با طنز

مشهور بود مردم فرزانه به عقل

کس خلد و حجیم را ندیده‌ست ای‌دل

کاو کس که از آن‌جهان رسیده‌ست ای‌دل‌؟

امید و هراس ما به چیزی‌ست کزان

جز نام نشانی نه پدیده‌ست ای‌دل

هر غم که گذشت شد به دل‌ها همه سهل

ناآمده را غم نخورد مردم اهل

غافل مشو از یک‌دمه حالی که تراست

کاین یک‌دمه را هم نبود چندان مهل

خواهد شدن از تن نظر جان زایل

ناگشته بجز حسرت و ارمان حاصل

یا رب ز جهان مرا چنان بر که هنوز

باشند بصحبتم عزیزان مایل

افسوس که آفتاب عمرم به زوال

نزدیک رسید و دیده در خواب و خیال

بشناس دلا قیمت این عمر که هست

باز آمدن عمر‌، دگر باره محال

تا مردم چشم پر نمم روز وصال

دیدست رخ انصنم زهره جمال

با سوزن مژگان همه شب مشغولست

بر کار گه دیده بتحریر خیال

هم عاشق آنروی چو مه دارم دل

هم بسته آنزلف سیه دارم دل

گفتم که تو داری دل من گفتا نه

من نیستم آنکس که نگهدارم دل

در حال حیاتم ای بت مشکین خال

هرگز نکنی یاد من مسکین حال

ز آنپس که شود سوخته پروانه چه سود

گر شمع بر او اشک فشاند همه سال

در پای گل از دست منه ساغر مل

بیمل نتوان برد بسر موسم گل

اکنون نکنی نشاط کی خواهی کرد

شاهد گل و گردان مل و مطرب بلبل

در حیرتم از روی تو ایماه چکل

کآن صورت زیبا ز چه آبست وز گل

تا داد مرا حسن تو پروانه عشق

چون شمع بسر میرودم دود ز دل

زیبا صنمی بناز کی آب زلال

تذکیر همیگفت بصد غنج و دلال

در مجلس او شد بره رشد و ضلال

یکقوم بوعظ او و یکقوم بحال

پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل

پروانه نور میبرد شمع چکل

گر خون دلم خوری حلالت کردم

لیکن نکنم هجر دلازار بحل

دریای وجود را یکی دان به مثال

زو رفته بهر سوی هزاران جدوال

تو راست نگر کانهمه در اصل یکیست

از کژ نظری یکی دو بیند احوال

علمی که ترا می نرساند به کمال

مالی که ترا می نکند نیکو حال

بگریز از آن علم و از آن مال ببر

کآن علم ضلال آمد و آن مال وبال

در چشم تو باشد سخنم سحر حلال

و اندر دهنت سخن بود تنگ مجال

و آنگه که سخن زان تن نازک رانم

باشد سخنم لطیف تر ز آب زلال

دارد صنم ماهوش زهره جمال

خالی بمیانه دو ابرو و چه خال

گوئی که مگر ستاره ئی منکسف است

افتاده میان مشک پیکر دو هلال

در خطه سبزوار دیدم امسال

حالی که نماند بر فرزانه مجال

در رسته بازار کلهدوزانش

برجیست درو جمع بهم بدر و هلال

روزی که دلم شدی بخوبان مایل

بودی ز وصالشان مرادم حاصل

آنروز چنان شد که نمیاید باز

و آن میل که داشت همچنان دارد دل

هر کو بحسد بسته همی دارد دل

از صدمت غم خسته همی دارد دل

خرم دل آنکه تا حیاتش باشد

از بند حسد رسته همی دارد دل