جانا رخ تو ماه زر افشان منست

میگون لب تو لعل درخشان منست

عمریست که تا خون دلم لعل تو دید

شکرانه آن هنوز بر جان منست

چشم تو بساحری ز هاروت بهست

وز هرچه بود پسند ماروت بهست

عشق تو کنار من ز یاقوت روان

پر کرد و کنار پر ز یاقوت بهست

در عشق تو گر سر بنهم باکی نیست

با مهر تو گر جان بدهم باکی نیست

جز عشق رخت هیچ گنه نیست مرا

ور هست چنین صد گنهم باکی نیست

زلفت صنما مایه ده مشک خطاست

با چین دو زلفت سخن از مشک خطاست

پیرامن شکرت نبات خود روی

چون بر لب آب زندگی مهر گیاست

من رفتم و یادگار جانم بر تست

پیدا ز تو دورم و نهانم بر تست

دلشادم از انکه گر روانم زبرت

هر جا که همی روم روانم بر تست

هستم صنما ز مهر روی چو مهت

سرگشته و آشفته چو زلف سیهت

چون ذره دلم میل هوا کرد چو یافت

خورشید رخ از سایه طرف کلهت

جان برخی آن پسته شکر شکنت

وان قامت چون سرو و رخ چون شمنت

در وصف دهانت نتوان گفت سخن

زیراک نگنجد سخن اندر دهنت

وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت

تشبیه کنم زود بسر و وسمنت

لیک از دهنت دم نتوانم زد از انک

تنگست مجال سخن اندر دهنت

دل بسته آن طره عنبر شکنست

جان فتنه آن پسته شکر شکنست

دل چون نشود شکسته در طره او

کین خم ز بر خم و شکن بر شکنست

ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت

واندر سر هر دو خط کشیدیم و گذشت

کردیم توجه بمقام معلوم

وز گر مروی بدو رسیدیم و گذشت

دل در سر زلفین بتان نتوان بست

وز دست فراقشان به جان نتوان جست

چندین متپ ای دل که سر زلف بتان

دامیست که تا ابد از ان نتوان رست

دی خسرو سیاره چو با شام نشست

از جیش حبش فتاد بر روم شکست

آمد بر من آنصنم باده پرست

چون نرگس پر خمار خود کردم مست

گفتم صنما گرچه رخت همچو مهست

لیکن رقم سیاه بروی نه بهست

گفتا که چنین مگوی من لاله رخم

آخر نه که پاره ئی ز لاله سیهست

با ما غضب حیدری از حد بگذشت

پیکار وی و داوری از حد بکذشت

وقتست کزین پس بصفا آید باز

کین دلشده را صابری از حد بگذشت

قدت ز صنوبری که برخاست بهست

وز سرو که دهقانش بپیراست بهست

دائم سخن از قد چو سروت گویم

آری سخن راست بهر وقت بهست

خطی که ز رویت ای پریوش برخاست

دودیست کز آتش ترت خوش برخاست

چون عارض خوبت آتشی سیرابست

نشگفت اگر دود ز اتش برخاست

گفتم که چرا از شکرت رست نبات

واندر ظلمات چون شد آن آبحیات

خندید و بلطف گفت کای ابن یمین

نی آب حیات باشد اندر ظلمات

زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست

هندوست و لیک ترکتاز افتادست

تا بر دل دیوانه من بند نهاد

آسوده و خوش نیست بآز افتادست

من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست

کی از سر تو چو موی بر خواهم خاست

تا دست بدامنت زنم روز جزا

چون گرد ز کوی بر خواهم خاست

نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست

نی همچو رخت تازه بهاری دیدست

دل دست بزنجیر سر زلف تو زد

دیوانه در انچ کرد کاری دیدست