یک چند در اسلام فرس تاخته‌ایم

یک چند به کفر و کافری ساخته‌ایم

چون قاعدهٔ عشق تو بشناخته‌ایم

از کفر به اسلام نپرداخته‌ایم

راحت همه از غمی برانداخته‌ایم

در بوتهٔ روزگار بگداخته‌ایم

کاری نو چو کار عاقلان ساخته‌ایم

نقدی به امید نسیه در باخته‌ایم

از دیده درم خرید روی تو شدیم

وز گوش غلام های و هوی تو شدیم

بی روی تو بر مثال روی تو شدیم

بازیچهٔ کودکان کوی تو شدیم

ما شربت هجر تو چشیدیم و شدیم

هجران تو بر وصل گزیدیم و شدیم

در جستن وصل تو ز نایافتنت

دل رفت و طمع ز جان بریدیم و شدیم

زان یک نظر نهان که ما دزدیدیم

دور از تو هزار درد و محنت دیدیم

اندر هوست پردهٔ خود بدریدیم

تو عشوه فروختی و ما بخریدیم

کاری که نه با تو بی‌نظام انگاریم

صبحی که نه با تو، وقت شام انگاریم

نادیدن تو هوای کام انگاریم

بی تو همه خرمی حرام انگاریم

تا ظن نبری که از تو آگاه‌تریم

ما از تو به صد دقیقه گمراه‌تریم

هر چند به کار خویش روباه‌تریم

از دامن دوست دست کوتاه‌تریم

مانندهٔ باد اگر چه بی‌پا و سریم

پیوسته چو آتش ره بالا سپریم

زان پیش که رخت ما سوی خاک کشند

ما خاک فروشیم و بدان آب خوریم

با خوی بد تو گرچه در پرخاشیم

باری به غمت به گرد عالم فاشیم

چون نزد تو ما ز جملهٔ اوباشیم

سودای تو می‌پزیم و خوش می‌باشیم

ای روی تو پاکیزه‌تر از کف کلیم

آنرا مانی که کرد احمد به دو نیم

تا آن رخ یوسفی به ما بنمودی

ما بر سر آتشیم چون ابراهیم

قائم به خودی از آن شب و روز مقیم

بیمت ز سمومست و امیدت به نسیم

با ما نه ز آب و آتشت باشد بیم

چون سایه شدی ترا چه جیحون چه جحیم

قلاشانیم و لاابالی حالیم

فتنه‌شدگان چشم و زلف و خالیم

جان داده فدای رطل مالامالیم

روشن بخوریم و تیره بر سر مالیم

هستیم ز بندگیت ما شاد ای جان

زیرا که شدیم از همه آزاد ای جان

گر به شودی ز ما ترا نا شادی

خون دل من مبارکت باد ای جان

اکنون که ز دونی ای جهان گذران

استام ز زر همی زنی بهر خران

از ننگ تو ای مزین بی‌خبران

منصور سعید رست وای دگران

عقلی که خلاف تو گزیدن نتوان

دینی که ز شرط تو بریدن نتوان

وهمی که به ذات تو رسیدن نتوان

دهری که ز دام تو رهیدن نتوان

یک شب غم هجران تو ای جان جهان

با هشت زبان بگفتم ای کاهش جان

موسوم همه جان شد آن راز جهان

با هشت زبان راز نماند پنهان

گه سوی من آیی از لطیفی پویان

گه عهد شکن شوی چو رشوت جویان

گه برگردی ستیزهٔ بدگویان

این درنخورد ز فعل نیکورویان

آزار ترا گرچه نهادم گردن

غم خورد مرا غمم نخواهی خوردن

از محتشمی نیست مرا آزردن

تو محتشمی مرا چه باید کردن

اندر دریا نهنگ باید بودن

واندر صحرا پلنگ باید بودن

مردانه و مرد رنگ باید بودن

ورنه به هزار ننگ باید بودن

در بند بلای آن بت کش بودن

صد بار بتر زان که در آتش بودن

اکنون که فریضه‌ست بلاکش بودن

خوش باید بود وقت ناخوش بودن