شباهت علم اخلاق به علم طب

برگ درختان سبز در نظر هوشیار

هر ورقش دفتری است معرفت کردگار

چو دیدی کار رو در کارگر دار

قیاس کارگر از کار بردار

دم آخر کز آن کس را گذر نیست

سر و کار تو جز با کارگر نیست

به هر ذره بدان روئی و راهی است

بر اثبات وجود او گواهی است

وهم تهی پای بسی ره نوشت

هم ز درش دست تهی بازگشت

راه بسی رفت ضمیرش نیافت

دیده بسی جست نظیرش نیافت

زد سحرطایر قدسم ز سر سدره صفیر

که در این دامگه حادثه آرام مگیر

غلام همت رندان بی سر و پایم

که هر دو کون نیرزد به پیششان یک کاه

بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن

حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی

گه خورش جانورانت کنند

گاه گل کوزه گرانت کنند

در پس این پرده زنگارگون

غارتیانند ز غایت برون

هر که در این بزم مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

خواه بنه مایه و خواهی بباز

کانچه دهند از تو ستانند باز

عدل و کرم خسروی است، ورنه گدائی بود

بهر دو ویرانه ده، طبل و علم داشتن

هر که در این بزم، مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

هر که در این بزم مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

درویش او را نام نی

ور چاشت باشد شام نی

و ندر دلش آرام نی

وز مهر بر جانش رقم

صوفئی گشته به پیش این لئام

الخیاطه و اللواطه والسلام

دنیا و دین و جان و دل

از من برفت اندر غمت

جایی که سلطان خیمه زد

غوغا نباشد عام را

شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه و ورد سحرگاه

غم جمله خور در هوای یکی

مراعات صد کن برای یکی