چنان بار برآورد به خویشتن

که من گویم: خوردست سوسمار

به حقّ آن خمّ زلف، بسان منقار باز

به حق آن روی خوب، کزو گرفتی بَراز

خشک کلب سگ و بتفوز سگ

آن چنان که نجنبید او را هیچ رگ

گر همه نعمت یک روز به ما بخشد

ننهد منت بر ما و پذیرد هن

از پی الفغده و روزی به جهد

جانورسوی سپنج خویش جویان و روان

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

کز شاعران نوندمنم و نوگواره

یک بیت پرنیان کنم از سنگ خاره

بتگک ازان گزیده‌ام این کازه

کم عیش نیک و دخل بی اندازه

ای بلبل خوش آوا، آوا ده

ای ساقی ، آن قدح باما ده

زمین زراغنک و راه درازش

همه سنگلاخ و همه شوره یکسر

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت

...

آن سبلت و ریشش به . . . خوش

ای باز هوا گرفته و باز آمده به دام دوست

رنج سفر کشیده و باز دیده خود بکام دوست‌

[بیت در منبع مورد استفاده موجود نیست]

[بیت در منبع مورد استفاده موجود نیست]

نیک درانست که داندخود

چشمه حیوان زنم پارگین

در سلسله زمان موخر

بر هندسه جهان مقدم

آن کیست که بی تو ساعتی خوشدل بود.

بیا ای مفرح کربت و مونس غربت

فرمان ترا که باد نافذ

بر جان رهی کشد به پیشت

رنگ گلت از دلم سرشتند

چونانکه ز عشق تو گل من

دستی که ترا نخواهد آن دست بب