بدان مرغک مانم که همی دوش

بزار از بر شاخک همی فنود

چنان بار برآورد به خویشتن

که من گویم: خوردست سوسمار

به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز

به حق آن روی خوب، کز گرفتی براز

خشک کلب سگ و بتفوز سگ

آن چنان که نجنبید او را هیچ رگ

گر همه نعمت یک روز به ما بخشد

ننهد منت بر ما و پذیرد هن

از پی الفغده و روزی به جهد

جانورسوی سپنج خویش جویان و روان

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

کز شاعران نوندمنم و نوگواره

یک بیت پرنیان کنم از سنگ خاره

بتگک ازان گزیده‌ام این کازه

کم عیش نیک و دخل بی اندازه

ای بلبل خوش آوا، آوا ده

ای ساقی ، آن قدح باما ده

زمین زراغنک و راه درازش

همه سنگلاخ و همه شوره یکسر

تا مورد سبز باشد چون زمرد

تالا سرخ باشد چون مرجان

از شمار تو . . . طرفه بمهر است هنوز

وز شمارد گران چون در تیم دو دراست

ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج

نامت فرخج و کنیت ملعونت بلفرخج

وان چاپلوس پسته گر خندان

کت هر زمان بلوس بپیراید

چنان باد در آرد بخویشتن

که میگوئی خوردست سوسمار

ترا گردن در بسته به بیوغ

و گرنه نروی راست با سپار

...

آن سبلت و ریشش به . . . خوش

اصطناع کرمت مانع هر شدت

و ارتفاع هممت دافع هر ظلمت

عاقلان ز بیان تو همه همت

سایلان را ز بنان تو همه نعمت

تا جهان است در او باد ترا لذت

[...]

در حیرت فرزانگیت هر سرور

در غیرت مردانگیت هر صفدر

پیراسته از خامهٔ تو هر دولت

آراسته از نامهٔ تو هر کشور