چنان بار برآورد به خویشتن

که من گویم: خوردست سوسمار

به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز

به حق آن روی خوب، کز گرفتی براز

خشک کلب سگ و بتفوز سگ

آن چنان که نجنبید او را هیچ رگ

گر همه نعمت یک روز به ما بخشد

ننهد منت بر ما و پذیرد هن

از پی الفغده و روزی به جهد

جانورسوی سپنج خویش جویان و روان

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

کز شاعران نوندمنم و نوگواره

یک بیت پرنیان کنم از سنگ خاره

بتگک ازان گزیده‌ام این کازه

کم عیش نیک و دخل بی اندازه

ای بلبل خوش آوا، آوا ده

ای ساقی ، آن قدح باما ده

زمین زراغنک و راه درازش

همه سنگلاخ و همه شوره یکسر

تا مورد سبز باشد چون زمرد

تالا سرخ باشد چون مرجان

چه باشد گر خوری صد سال تیمار

چو بینی دوست را یک بار دیدار

ار دستت از آتش بود

ما را ز گل مفرش بود

هرچ از تو آید خوش بود

خواهی شفا خواهی الم

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دودستم و پر از خاک سرم

هم درد دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

یک روز جمال خویش اگر بنمائی

پرنور شود ز ماه تا ماهی

زنجیر معنبر تو دام دل ما است

عنبر ز نسیم او غلام در ما است

در عشق تو چون خطی بنام دل ما است

گوئی که همه جهان بکام دل ما است

تا کی از دار غروری سوختی دار سرور

تا کی از دار فراری ساختی دار قرار

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار