گر عکس رخت زدیده بگسسته شود

از هر مژه صد قطرهٔ خون بسته شود

شب تا به سحر دیده به هم برنکنم

ترسم [که] خیالت اندرو خسته شود

کامل صفتی راه فنا می پیمود

ناگه گذری کرد به دریای وجود

یک موی زهست او بر او باقی بود

آن موی به چشم فقر زنّار نمود

روی تو که مَه را زخود افزون ننهد

سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد

آورد خطی به گرد وی تا خوبی

از وی همه عمر پای بیرون ننهد

من بندهٔ آنم که دلی برباید

یا دل به کسی دهد که جان افزاید

وآن کس که نه عاشق و نه معشوق کسی است

در ملک خدا اگر نباشد شاید

از رنگ رخش گل به فغان می آید

وز لعل لبش شکر به جان می آید

چاهی است معلّق زنخش می بینی

کز دیدنش آب در دهان می آید

گلبرگ ز روی چو مهت شاید چید

مشک از سر زلف سیهت شاید چید

بر رهگذری که خرّم آیی و روی

دامن دامن گل زرهت شاید چید

آن شاه که او ملک تواند بخشید

جز اشرف دین ملک که داند بخشید

شاهی که به سهو می ببخشد شهری

از بهر خدا دهی تواند بخشید

بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار

یا در کف پای تو بمالم رخسار

انگار که سنگ پایمال است رخم

یا دست مرا شانهٔ چوبین پندار

زنهار در آن دو چشم مخمور نگر

واندر لب همچو نوشش از دور نگر

بر دست گرفت نور باروی چو ماه

یعنی که بیا نور علی نور نگر

گر بنگ خوری ای به رخ خوبان، خور

بنیوش چنان که گویمت زان سان خور

بسیار مخور، فاش مکن، ورد مساز

اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور

از خوان زمانه نیم نانی کم گیر

چون مایه بود سود و زیانی کم گیر

تا کی گویی حشمت اربل مگذار

ای هیچ ندیده کُرد خوانی کم گیر

با دل گفتم صحبت شاهی کم گیر

چون سر بنهاده ای کلاهی کم گیر

دل گفت تو خوش باش که من آزادم

کردی دیکی و خانقاهی کم گیر

آنها که ندانند حقیقت زمجاز

مشغول نمازند به شبهای دراز

من فارغ از آنم که درین خلوت راز

یک لحظه نیاز به زصد سال نماز

در عشق توام هر نفس اندوه تو بس

در درد توام دسترس اندوه تو بس

در تنهایی که یار باید صد کس

کس نیست مرا هیچ کس اندوه تو بس

دارم زتو اشتیاق چندانک مپرس

دردی است به اتّفاق چندانک مپرس

دستی که به دامن وصالت زدمی

بر سر زدم از فراق چندانک مپرس

خود را به هوس مدار در پای دریغ

ترسم که شوی غرقه به دریای دریغ

فرمان برو بر دریغ مگذار جهان

زان پیش که سودت نکند وای دریغ

گر فخر به من نمی رسد عار اینک

ور نور به من نمی رسد نار اینک

گر خانقه و خرقه و شیخی نبود

ناقوس و کلیسیا و زنّار اینک

از دوست به هر رهگذری می پرسم

وز هر که بیابم خبری می پرسم

تا دشمن بدسگال واقف نشود

در دل وی و من از دگری می پرسم

در عشق تو دل رفت و زجان می ترسم

وز هجر و زمرگِ ناگهان می ترسم

گر زار کُشی مرا نمی ترسم از آن

بیزار زمن شوی از آن می ترسم

من عشق تو را به صد ملامت بکشم

گر آه کنم به جان غرامت بکشم

گر عمر وفا کند جفاهای تو را

آخر کم از آن که تا قیامت بکشم