داد از ستم نرگس دایم مستش

وز لطف پریشان بلند و پستش

میترسم از آن که همچنان در عرصات

خون ریزد و هیچ کس نگیرد دستش

در طینت آدمی خدا حرص نهاد

زآن است کفَش بسته در آن وقت که زاد

وآنگاه که مرد پنجه اش یافت گشاد

یعنی که مرا نیست به کف غیر از باد

من ناله ی آتشین نمیدانستم

من جان و دل حزین نمیدانستم

نه نام بمن گذاشتی نه نشان

ای عشق ترا چنین نمیدانستم

دیشب من و دل به قول آن عهد شکن

در کوچه ی انتظار کردیم وطن

چون مرغ سحر آیه ی نومیدی خواند

شرمنده شدم من از دل و دل از من

دل کیست که گویم از برای غم توست

بیگانه ی خویش و آشنای غم توست

لطفی است که میکند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم توست

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایه من زناله ی من نغنود

و اکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

ای نه دله ی ده دله هر ده یله کن

صراف وجود باش و خود را چله کن

یک صبح به اخلاص بیا در برما

گر کام تو بر نیاید آن گه گله کن

ای روی تو همچون کف پیغمبر تو

پیغمبر ما به حق شود رهبر تو

ترسم که تو دین موسوی مگذاری

من دین محمدی نهم بر سر تو

آن دوست که عهد دوستداری بشکست

میرفت و منش گرفته دامن در دست

می گفت که بعد از این بخوابم بینی

پنداشت که بعد ازاو مرا خوابی هست

سیرم زحیات محنت آکنده ی خویش

زین روزی ریزه ی پراکنده ی خویش

صاحب نظری کو که بدو بنمایم

صدگریه ی زار زیر هر خنده ی خویش

رفتی و زدیده خواب شد بیگانه

وز صبر دل خراب شد بیگانه

دور از تو چنان شبی به روز آوردم

کاندر نظر آفتاب شد بیگانه

رفتم بر اسب تا به به جرمش بکشم

گفتا که نخست بشنو این عذر خوشم

نه گاو زمینم که جهان بردارم

یا چرخ چهارمم که خورشید کشم

افسرده بهار شادمانی بی تو

پژمرده نهال کامرانی بی تو

چشمم همه دم به خون فشانی بی تو

حاصل که حرام زندگانی بی تو

با ما جانا تو دوستی یک دله کن

مهر دگران اگر توانی یله کن

یک روز به اخلاص بیا در برما

گر کار تو از ما نگشاید گله کن

در پای گنه شد دل بیمارم پست

یارب چه شود اگر مراگیری دست

گر در عملم آنچه ترا باید نیست

اندر کرمت آنچه مرا باید هست

از باغ جنان فتاده در دام عذاب

آدم زپی گندم و من بهر شراب

مرغان بهشتیم عجب نبود اگر

او از پی دانه رفت و من از پی آب

از من آموخت شیخ افزون زدن

بربام صلاح کوس ناموس زدن

رفتم که به پیر دیرهم یاد دهم

آئین بت و طریق ناقوس زدن

صد تیغ بلا زهر طرف آخته اند

بر ما همه شبرنگ جفا تاخته اند

فریاد که دشمنان به هم ساخته اند

واجبات به حال ما نپرداخته اند

راضی به غم جدائیم خواهی ساخت

بیگانه ز آشنائیم خواهی ساخت

جور تو زیاده از حد صبر من است

مشهور به بیوفائیم خواهی ساخت

در کوی تو رسم سرفرازی این است

مستان ترا کمینه بازی این است

با این همه رتبه هیچ نتوانم گفت

شاید که ترا بنده نوازی این است