ای کاش! به سوی وصل راهی بودی

یا در دلم از صبر سپاهی بودی

ای کاش! چو در عشق تو من کشته شوم

جز دوستی توام گناهی بودی

با یار به بوستان شدم رهگذری

کردم نظری سوی گل از بی‌صبری

آمد بر من نگار و در گوشم گفت:

رخسار من اینجا و تو در گل نگری؟

نی کرده شبی بر سر کویت گذری

نی بوی خوشت به من رسیده سحری

نی یافته از تو اثری، یا خبری

عمرم بگذشت بی‌تو، آخر نظری

بردی دلم، ای ماهرخ بازاری

زان در پی تو ناله کنم، یا زاری

جان نیز به خدمت تو خواهم دادن

تا بو که دل بردهٔ من باز آری

چون در دلت آن بود که گیری یاری

برگردی ازین دلشده بی‌آزاری

چون روز وداع بود بایستی گفت

تا سیر ترت دیده بدیدی، باری

ای منزل دوست، خوش هوایی داری

پیداست که بوی آشنایی داری

خاک کف تو چو سرمه در دیده کشم

زیرا که نشان از کف پایی داری

در عشق، اگر بسی ملامت ببری

تا ظن نبری جان به قیامت ببری

انصاف ده از خویشتن، ای خام طمع

عاشق شوی و جان به سلامت ببری؟

از آتش غم چند روانم سوزی؟

وز ناوک غمزه چند جانم دوزی؟

گویی که: مخور غم، چه کنم گر نخورم؟

چون نیست مر از تو به جز غم روزی

هر لحظه ز چهره آتشی افروزی

تا جان من سوخته‌دل را سوزی

چون دوست نداری تو بدآموزان را

ای نیک، تو این بد ز که می‌آموزی؟

هم دل به دلستانت رساند روزی

هم جان بر جانانت رساند روزی

از دست مده دامن دردی که تو راست

کین درد به درمانت رساند روزی

آیا خبرت شود عیانم روزی؟

تا بر دل خود دمی نشانم روزی

دانم که نگیری، ای دل و جان، دستم

در پای تو جان و دل فشانم روزی

ای کرده به من غم تو بیداد بسی

دریاب، که نیست جز تو فریاد رسی

جانا، چه زیان بود اگر سود کند

از خوان سگان سر کویت مگسی؟

گر شهره شوی به شهر، شرالناسی

ور گوشه گرفته‌ای، تو در وسواسی

به زان نبود گر خِضِر و الیاسی

کس نشناسد تو را، تو کس نشناسی

چون خاک زمین اگر عناکش باشی

وز باد هوای دهر ناخوش باشی

زنهار! ز دست ناکسان آب حیات

بر لب ننهی، گرچه در آتش باشی

ای کاش! بدانمی که من کیستمی؟

تا در نظرش بهتر ازین زیستمی

یا جمله تنم دیده شده، تا شب و روز

در حسرت عمر رفته بگریستمی

گر مونس و همدمی دمی یافتمی

زو چاره و مرهمی همی یافتمی

از آتش دل سوختمی سر تا پای

از دیده اگر نمی نمی‌یافتمی

گر من به صلاح خویش کوشان بدمی

سالار همه کبودپوشان بدمی

اکنون که اسیر و رند و می‌خوار شدم

ای کاش! غلام می‌فروشان بدمی

حال من خستهٔ گدا می‌دانی

وین درد دل مرا دوا می‌دانی

با تو چه کنم قصهٔ درد دل ریش؟

ناگفته چو جمله حال ما می‌دانی

در عشق ببر از همه، گر بتوانی

جانا طلب کسی مکن، تا دانی

تا با دگرانت سر و کاری باشد

با ما سر و کارت نبود، نادانی

گفتم که: اگر چه آفت جان منی

جان پیش کشم تو را، که جانان منی

گفتا که: اگر بندهٔ فرمان منی

آن دگران مباش، چون زآن منی