پیش تو نشست و خاست نتوان کردن

وز لعل تو باز خواست نتوان کردن

چشمت که درو میل نگنجد، بر اوست

خالی که به میل راست نتوان کردن

ای روی تو انگشت نمایی از حسن

بالای چو سرو تو بلایی از حسن

زیبنده تر از قد تو گیتی نبرید

بر قد بلند تو قبایی از حسن

ساقی، بده آن باده، زبانم بشکن

وز باده خمار سر و جانم بشکن

پیشانی توبه را شکستم ز لبت

گر توبه کنم دگر دهانم بشکن

نی از تو گذر به هیچ حالی ممکن

نی از تو به عمرها وصالی ممکن

دیدار تو ممکنست و وصل تو محال

انصاف که اینست محالی ممکن

هر دم لحد تنگ بگرید بر من

وین خاک به صد رنگ بگرید بر من

بر سنگ نویسید به زاری حالم

تا بشنود و سنگ بگرید بر من

ای مهر تو از جهان پذیرفتهٔ من

مشتاق تو این دیدهٔ ناخفتهٔ من

هر چند جهان ز گفتهٔ من پر شد

اکنون به کمال میرسد گفتهٔ من

روی من و خاک سر کویت پس ازین

حلق من و حلقهای مویت پس ازین

در گوش لب تو یک سخن خواهم گفت

گر بشنود ار نه من و رویت پس ازین

ای شیخ، گران جان چو تنندی منشین

زین آب روان بگیر پندی، منشین

چون مست شدی از می صافی به قرق

بر جان حریفان چو سهندی منشین

ای خرمن ماه خوشه‌چین رخ تو

خوبی همه در زیر نگین رخ تو

خورشید، که پای بر سر چرخ نهاد

بوسید هزار پی زمین رخ تو

دل کیست؟ که او طلب کند یاری تو

یا تن ندهد به محنت و خواری تو؟

پرسیده‌ای احوال دلم دوش وزان

جان می‌آید به عذر دلداری تو

ما را به سرای وصل خویش آری تو

بر ما ز لب لعل شکر باری تو

پس پرده ز روی خویش برداری تو

عاشق نشویم، پس چه پنداری تو؟

ای گشتهٔ تن من چو خیالی بی‌تو

هجر تو مرا کرده به حالی بی‌تو

ای ماه دو هفته، رفتی و هست مرا

روزی چو شبی، شبی چو سالی بی‌تو

یک روز دیار یار بگذارم و رو

زین منزل غصه رخت بردارم و رو

این مایه خیال او، که در چشم منست

با اشک ز دیدگان فرو بارم و رو

خالی،که لبت همی بباراید ازو

خالیست سیه که مشک میزاید ازو

صد تنگ شکر خورد ز پهلوی رخت

ترسم که دهان تو به تنگ آید ازو

گفتم: دلت ار با من شیداست بگو

گفت: آنچه دلت ز وصل من خواست بگو

گفتم که: دل اندر کمرت خواهم بست

گفتا که: چه دیده‌ای درو؟ راست بگو

در زیر دو ابروی کژت پیوسته

با چشم تو آن سه خال در یک رسته

آن خال که بر گوشهٔ چشمست ترا

نقش سه بنفشه و دو نرگس بسته

ای راه خلل ز چار قسمت بسته

داننده ز روح نقش جسمت بسته

صندوق طلسم را همی مانی تو

صد گنج گشاده در طلسمت بسته

ای تن، دل خود به روی چون ماهش ده

جانی داری، به لعل دلخواهش ده

خون جگرم برون شود، می‌خواهی

ای دیده، تو مردمی کن و راهش ده

ای چرخ ز مهر زیر میغت برده

گیتی به ستم اجل، به تیغت برده

پرورده به صد ناز جهانت اول

و آخر ز جهان به صد دریغت برده

ای خط تو گرد لاله وشم آورده

سیب زنخت آب ز یشم آورده

لعل تو ز من خون جگر کرده طلب

دل رفته روان بر سر و چشم آورده