بود آینه وجود عالم مثلا

وان آینه را وجود ما و تو جلا

آن آینه چون یافت جلا شد به کمال

مشهود جمال ذات و اسماء علا

ای آنکه به بر و بحر بشتافته ای

ور کوه رسیده پیش بشکافته ای

پرسم خبری بهر خدا راست بگوی

کز گمشده من چه خبر یافته ای

ای دل تا کی فضولی و بوالعجبی

از من چه نشان عافیت می طلبی

سرگشته بود خواه ولی خواه نبی

در وادی ما ادری ما یفعل بی

گر خاک سر کوی مذلت باشی

رسوا شده شهر و محلت باشی

به زانکه به زرق و خودنمایی صد سال

شایسته هفتاد و دو ملت باشی

از پنجه پنج و ششدر شش بدرآی

وز کشمکش سپهر سرکش بدرآی

خواهی که چشی ذوق خوشی های عدم

از ناخوشی وجود خود خوش بدرآی

از لطف قد و صباحت خد چه کنی

وز سلسله زلف مجعد چه کنی

از هر طرفی جمال مطلق تابان

ای بی خبر از حسن مقید چه کنی

ای از تو به باغ هر گلی را رنگی

هر مرغی را ز شوق تو آهنگی

با کوه از اندوه تو رازی گفتند

برخاست صدای ناله از هر سنگی

رفتی که دلم ز بار غم رنجه کنی

تا خاطرم از بار ستم رنجه کنی

مشکل که زیم بی تو چو آیی روزی

زنهار به خاک من قدم رنجه کنی

نی ترک وجود غم فزاینده کنی

نی آرزوی حیات پاینده کنی

آینده عمر خواهی از رفته فزون

در رفته چه کردی که در آینده کنی

ای کرده نهان ز سایلت خوان عطا

دریوزه احسان و تمنای عطا

چون هست دلت به مرکز عدل محیط

زان صورت حیف را خطی خواند خطا

در دعوی لاف معنی از من بگریخت

خوش آنکه ز مدعی رهزن بگریخت

هر جا ز در خانه درآمد دعوی

معنی به شتاب از ره روزن بگریخت

شد فصل بهار و گشتم از غصه هلاک

دارم جگری کباب و چشمی نمناک

گلها همه سر ز خاک بیرون کردند

الا گل من که سر فرو برد به خاک

حیران شده ام که میل جان با تن چیست

واندر گل تیره این دل روشن چیست

عمری ست که با هزار من هستی من

من می گویم ولی ندانم من چیست

عالم همه با حوادث آفات است

منفی ست که وهم می کند اثبات است

هر چیز که رنگ و بوی هستی دارد

یا فعل حق است یا صفت یا ذات است

دانی چه کسم ز ناکسان ناکس تر

وز جمله خسیسان به خسیسی خس تر

در راه طلب که واپسان بسیارند

هستم ز همه مرحله ها واپس تر

بحری ست کف جود شه کوه وقار

هرگز نفتد به غیر گوهر به کنار

موجش به عراق چون گهر کرد نثار

جامی به هرات ازان گهر چیده هزار

شه چون مه چارده شب آمد ز سفر

بر فتح هری یافت دم صبح ظفر

وین طرفه که سال و ماه این فتح شود

روشن چو تأمل کنی از شهر صفر

هر چند که در دل غم هجران افکند

جان پرتو حسن به جانب آن افکند

حسن را چو فزون نمود یک نقطه دگر

از خون جگر قطره به دامان افکند

آنها که در آفاق به هم پیوستند

آخر ز میانه پای رفتن بستند

افسوس که حاسدان نادان پی نام

بر وضع دگر به جایشان بنشستند

زین پیش رهی بود ز بغداد نیاز

موصل به حریم وصل آن کعبه راز

داریم ز شاه همدان چشم که باز

ایمن شود از حرامی آن راه دراز